Enkeleda Ristani: PUTHJA E PARE

Puthja e pare


Ato ishin vite pothuajse hibride.Ne ajer ndihej nje lloj leshimi e lirshmerie e jetes se perditshme,ose ne ishim ne ate periudhe te jetes tone qe nuk na e ndjente shume se c`mund te behej nese shkeleshin rregullat.Isha gjimnaziste dhe vetja kishte filluar te me dukej e rritur,edhe pse jo aq sa me ishin dukur me pare vajzat e gjimnazit qe rrija e kundroja vjedhurazi,nga kendi im i vezhgimit.Ne fakt ato me dukeshin te gjata,te pjekura dhe floket me forma qe i benin me lecka te mbeshtjella me leter e qe i mbanin dhimbshem ne koke, per tere naten,sikur i tregonin shume te rritura ne syte e mi.Pastaj aso kohe,ato nese s`kishin fatin te shkonin ne shkolle te larte,nga numri i percaktuar i bursave,mbasi benin nje ose dy vjet pune,fejoheshin dhe nisnin jeten e tyre te re.E gjithe kjo,per te shpjeguar,se megjithese kishte nisur te me dukej vetja e rritur,perseri nuk e shihja dot veten si nje nga ato.Vija e paket ne trup dhe pothuajse nuk bija ne sy,si shoqet e mia,e per pasoje,nuk kishin nisur akoma "propozimet" e para,vetem ndonje fjale e hedhur kuturu,ndersa shkoja per ne shkolle,qe edhe pse me skuqte deri ne vesh,me bente te fluturoja me krahe.Me pelqente shume te vallezoja(e kujt nuk i pelqente),por une ndihesha flutur,ndersa vallezoja dhe kisha fatin mos te rrija kurre ulur ne stol e te prisja,sic ishte "zakoni",kur benim mbremjet e famshme(qe edhe pse quheshin mbremje beheshin ne dreke,mbas shkolle shumicen e kohes)

Por kishin filluar te beheshin te rralla,mbase ngaqe mesuesit qe ishin te detyruar te ishin me ne,mezi c`prisnin te shkonin ne shtepi mbas pune.Nga ana tjeter,kujt nga ne i pelqente te ishte i kontrolluar deri tek menyra se si do te perkundte trupin?!Ne keto kushte,u gjend nje zgjidhje,nuk di se kujt i shkoi mendja per kete,por u propozua te organozonim ndonje gje neper shtepira,ndersa prinderit ishin ne pune e ne mund te linim ndonje ore mesimi.

Mrekulli!Ketu fillonte te gelonte gjaku antikonformist,rrebelimi dhe ndiheshe ne krahet e nje lirie te cuditshme qe ia kishe dhene vetes deri ne dehje.Me ne fund,mund te thyeje rregullat,ca tabura idiote,madje te filloje te provoje edhe gjera te ndaluara,saper tu ngrohur pak.E kam fjalen per ndonje shishe konjak "Skenderbeu",qe shpesh djemte na e shoqeronin me llokume.Po edhe cigare sigurisht.Me kokorroci,merrej me te siguruar nje magnetofon qe nuk ishte shume e lehte per ta pasur dhe per kete duhej te ftonim neper keto "mbremje" edhe te zotin e tij.

Ja ne nje nga keto grumbullime,njoha Ate.Ishte djale i pashem dhe vellezonte bukur,edhe pse ishte me i madh se ne.Ishte student.

Ne momentin e fundit,njehere,na kishte strehuar ne shtepine e tij,ndersa nje shokut tone i ishin prishur planet,per shkak te prinderve qe i erdhen befas ne shtepi,pa mbaruar orarin e punes.Ne kishim lene oret e mesimit dhe nese nuk do benim edhe mbremjen,do te ishte zhgenjim i madh.Keshtu pra,ne syte tane per disa ore ai u be heroi,shpetimtari.Me vjen te qesh sot ndersa kujtoj odisete tona fluturake.

Me shoqet shpesh kuturiseshim ne biseda per djemte,por une me shume degjoja,e ndonjehere edhe pa vemendje.Nuk beja dot enderime fizike ne lidhje me nje djale,pervecse analizoja ne heshtje ndjenjen me hollesite me te medha.Nuk e kisha shume te veshtire,lexoja shume dhe zakonisht,pjeset e pershkrimeve fizike i kaloja pothuajse pa i lexuar.As sot nuk e di pse!Keshtu qe nese hormonalisht ndihesha e perfshire nga avuj ndijesish,vizualisht nuk beja percaktime e portrete.

Ai me pelqente!Ishim takuar ne disa nga keto grumbullime dhe pothuajse gjithe kohes kercenim bashke,kishte batuta dhe vishej mire(ndryshe nga moshataret e vet).Por ajo qe me terhiqte me shume tek ai,ishte aroma.Ishte dehese,ose flegrat e mia me punuan rengun e te cuarit ne tru disa impulse te cuditshme qe me derguan ne parajsen e dashurise.Kisha filluar te bija ne dashuri, ndoshta?!Kjo te ishte?Nuk e hiqja dot nga mendja dhe aroma e tij me riprodhohej vazhdimisht ne hunde.Me vete mendoja se si ishte e mundur dhe hera-heres pyesja veten nese isha vertet e dashuruar apo me pelqente.Ai kishte filluar te me peshperiste ndersa vallezonim dhe ne vallzime te qeta kishte filluar te me shtrengonte me prane vetes e une dehesha edhe me nga aroma e tij e sdo mend qe nuk kundershtoja afrimin.Ai kishte nje magji qe une nuk dija dhe nuk doja me ta ndaloja,por e lija veten te nderur ne krahet e tij joshes.I vija koken si rastesisht ne sup dhe ai vjedhurazi me jepte ndonje te puthur ne cep te faqes ose gushes,lehte...

I pranuam njeri tjetrit edhe me fjale qe pelqeheshim,edhe pse trupat tane kete e kishin bere me pare.Do duhej te takoheshim,megjithese une isha natyre qe nuk e frekuentoja mbasditen.Studioja ose lexoja dhe gati nuk me premtonte asnjehere koha per te dale me shoqet.

Ate dite vendosa te dilja.Nuk kishim lene takim,por dija se ku te hasesha me te,kinse rastesisht,keshtu qe,u pame.Na rrezelliti fytyra te dyve.U shkeputa nga shoqet dhe vazhdova te ecja me te.

Oh,perseri aroma e tij qe me bente te dritheroja!Me propozoi te rrinim pak bashke,edhe pse orari per tu kthyer ne shtepi kishte kaluar.Sigurisht qe nuk mund te refuzoja.U gjarperuam neper disa rrugica ku nuk kishte njerez dhe diku,ne nje vend te qete, ndaloi kembet.Gjithe rruges me peshperiste fjale dashurie dhe une isha ne nje gjendje deliri te perzjer edhe me aromen e tij.Me ktheu me delikatesen e prekjes se nje luleje nga vetja.Duhej te ishte vjeshte,sepse mbante veshur nje xhup sportiv dhe une nuk di cfare kisha veshur,por di vetem qe nisa te dridhesha sikur te isha veshur me nje fustane te holle vere.Me mbeshtolli te teren ne krahet e tij,pasi me pa per disa caste ne sy.Cuditerisht, vura re qe ishte shume i gjate(a thua se nuk kisha vallezuar me te) dhe kishte sy bojeqielli.Ne te mijten e sekondes mendova nese e kisha bere ndonjehere portretin e dashurise time dhe me rezultonte se jo.U cudita akoma edhe me me veten.Nuk e kisha menduar,as te gjate,as te shkurter,madje as me sy bojeqielli...

Pastaj,kuptova se po vinte ajo,puthja e pare.E tmerrshme,nuk dija si puthej!Cfare figure do te beja ne syte e tij?!Por nuk kishte me kohe,ai po me afronte fytyren e tij drejt buzeve te mia dhe une si nder ethe dhe e skuqur deri ne vesh,i peshperita se nuk dija te puthja.Ai buzeqeshi dhe vazhdoi udhetimin e tij,ne heshtje, drejt buzeve te mia qe ishin fryre lehtaz dhe dritheronin porsi nje fllad.Pothuajse po mi cikte,aroma e tij shoqeronte si nje sfond muzikor gjithe atmosferen dhe qenien time.Po prisja me ankth!Ai mi perfshiu te dy buzet e mia brenda gojes se tij dhe filloi te mi thithte,ne fillim lehte e pastaj pak me shume.Une e lash veten te qete te shijonte embelsine e asaj qe po ndodhte.

Oh,Zot,ishte puthja e pare!Pastaj,vetiu buzet gjeten njera tjetren dhe u pozicionuan ashtu si duhej,ne fakt pa nje rregull te percaktuar.Ai nuk haronte te mi fuste here-here brenda te vetave dhe kjo po me pelqente shume.Ndihesha si mbi re.Asgje nuk ekzistonte me perreth,ishim vetem une, Ai dhe ajo...puthja.

Koha po fluturonte dhe mua me duhej te kthehesha ne shtepi.Pothuajse ishte leshuar perdja e nates,por e pamundur te ndalonim se puthuri,derisa disa hapa dhe ca fjale te thena neper dhembe,na bene te permendeshim.Dikush na pa dhe kjo qe po benim ishte e ndaluar.I thash se duhej te ikja me fjale te ngaterruara.Me percolli edhe pak dhe u afruam edhe nje here tjeter si te etur.Buzet dhe gjuha nuk gjenin me njera tjetren,pasioni kishte shprishur cdo linje fytyre e ne po marroseshim edhe me,derisa mu desh te shkeputesha.U pame ne sy,u pershendetem embel me ze thuajse te mekur dhe ndersa leshonim duart,i rreshkitem deri ne gishterinj.

Ai kishte ndaluar dhe me ndiqte me sy.Une ika me eren qe me ledhatonte fytyren me fare pak qortim...

Vullnet Mato: SHPULLA E ËMBËL

SHPULLA E ËMBËL

Tregim

Sapo dola në korridor nga dera e klasës së katërt A, ku kisha mbaruar orën e mësimdhënies, më shkuan sytë befas te vendpushimi para kabinetit të biologjisë. Aty në gjysmerrësirë, Ermali i së katërtës B tentoi atë çast të puthte me zor, Luljetën dhe ajo e goditi me një shpullë rrëmbimthi. Kjo sjellje e pazakonshme e tij, më la pak sekonda të menduar, madje edhe të tronditur. Sepse ai nxënës ishte krijesa ime model, me të cilën kisha punuar veçmas katër vjet radhazi, për ta formuar si njeri dinjitoz, nga i cili mund të merrnin shembull të gjithë të tjerët.
E thirra Ermalin te shkallët, ku u nis të vraponte dhe i thashë që në fund të orëve të vinte patjetër të më takonte te kabineti im i letërsisë. Ai e kuptoi plotësisht që e kisha parë veprimin e tij të mbrapsht me shoqen e klasës dhe u skuq, aq sa nuk e deshi veten që kishte rënë padashur në lakun e syve të mi.
Qysh në ditët e para të ardhjes së tij nga fshati i largët malor, unë e kisha zgjedhur atë djalë të zgjuar, trupvogël, si një brumë njerëzor të pastër, për t’i dhënë formën e një njeriu me intelekt të zhvilluar, me kulturë të bollshme letrare dhe me edukatë të spikatur qytetare. Duke i ushqyer dijet e tij sistematikisht, me libra nga biblioteka ime, duke e mbajtur pranë më këshilla, deri edhe duke i dhuruar këpucët e mia të tepërta për këmbët e veshura keq. Më pas e kisha bërë koleg për matematikën, ku ai shkëlqente, t’u shpjegonte problemat e vështira nxënësve të klasës sime në kujdestari gjatë orëve të studimit. Në fund të fundit, të gjitha këto i bëja, edhe për të matur veten time, se deri ku mund të arrinin aftësitë dhe mundësitë e mia njeri - formuese, si mësues me përvojë njëzetvjeçare. Por gjesti i tij i sotëm më la paksa të zhgënjyer për këtë segment të karakterit të tij të panjohur prej meje. Sepse në drejtime të tjera, ai shquhej për mirë dhe ishte bërë nxënës i dhjetës absolute në të gjitha lëndët.
U ndjeva mjaft i befasuar prej tij, jo se unë isha aq strikt e pedant, sa të mos merrja parasysh, se ai djalë, që tashmë kishte marrë pamje burrërore, me pushin e zi në mjekër dhe me shtatin e hedhur djaloshar, nuk do të lakmonte vajzat, madje edhe t’i puthte ato. Por kurrsesi të bëhej një dhunues femrash, si ai që më kishin zënë sytë pak më parë.
Në fund të orës së gjashtë Ermali më priste kokulur te banka e parë, përballë katedrës dhe u ngrit në këmbë, sapo hyra në klasë. I thashë të ulej dhe mora karrigen time u ula përballë tij. Dukej paksa i turpëruar, por pa ndryshuar ngjyrën në atë fytyrën e njohur mirë prej meje, ku si në një ekran lexoja sesi ravijëzoheshin në ngjyra dhe shprehje të mimikës, gjithë ndjenjat e tij. Më erdhi ndërmend ajo fytyra e skuqur shumë nga turpi dhe pendimi, kur e kisha qëlluar me shpullë, si të parin dhe të fundit rast në jetën time prej mësuesi. Për shkak se kishte thyer xhamin e dritares së kabinetit të letërsisë, të kompletuar me paratë e rrogës sime, për mungesë fondesh nga drejtoria e shkollës. Mjedis, ku kisha krijuar të gjitha kushtet për të studiuar pasditeve klasa ime në kujdestari me konviktorë të ardhur nga fshatrat. Ai jo vetëm më kërkoi falje të sinqertë për atë dëmtim pa dashje, por edhe me pendim të thellë, më qëndroi më afër se kurrë, me një dashuri, sikur të isha prindi i tij i vërtetë.
Në rastin e pazakontë të sotëm, si fillim i hodha vetëm një vështrim serioz të pjerrtë. Por ende pa arritur të hap gojën i pari, për ta akuzuar për sjelljen e tij të padenjë, ai me nuhatjen e mprehtë se ku rrihte çekani i bisedës, nxitoi të më thotë:
-Më keni thënë prej kohësh, profesor, se sinqeriteti është e vetmja dhuratë që mund t’i falim njëri-tjetrit dhe unë e kam pasur këtë, si të vetmin postulat në të gjitha komunikimet e mia me ju...
-Këtë e kam konstatuar me kohë, - e ndërpreva kënaqësish që ma kujtoi atë kërkesë, - Prandaj dhe duhet të më flasësh sa më sinqerisht sot, pse ke filluar të bësh akte të tilla rrugaçërie me vajzat e klasës? Aq më keq, me Luljetën, me atë vajzë të urtë e të ndershme që nuk i pranon nga askush këto lloj sjelljesh?
Kur dëgjoi fjalën ”E ndershme” ai formoi në fytyrë një nënqeshje të lehtë paksa ironike.
- Më keni kapur mat, profesor, dhe ju lutem të më falni, por jam i detyruar të flas fare hapur, se nuk kam si të shpjegohem ndryshe. Unë Luljetën e kam dashur dhe kam shkuar me të...
Shqeva sytë mbi fytyrën e tij aq të qetë, sikur të kishte thënë thjeshtë, kam pirë një kafe me atë vajzë.
-Si the, more, ma thuaj edhe një herë?
-Kam pasur marrëdhënie intime me dëshirën e saj...
Deri në ato çaste, dija se Luljeta ishte vetëm shembulli më i qartë, që na jep natyra me përsosjen e bukurisë femërore në moshën e adoleshencës, kur ajo piqet si e tillë. Madje me një pamje aq ekspresive, sa ajo vajzë fshatare, edhe me një fustan të thjeshtë, tregonte hire vajzërore, me të cilat mund t’i prishte mendjen çdo djali. Dhe padashur m’u kujtua, viti i parë, kur me një mikun tim që i binte organos, organizoja mbrëmje argëtimi me klasën time në kujdestari, për t’i qytetëruar fëmijët fshatarë, Luljeta e turpëruar, i hiqte duart nga supi i djalit, me të cilin kërkoja të mësonte vallëzimin në çift. Si ishte munduar tani, ajo vajzë me këtë djalë që kisha para syve, kishin shkuar deri në ekstremin fundor të formimit qytetar?!...
-Shkova me Luljetën, pas një mbrëmjeje që bëmë deri vonë në konvikt, dhe ajo ma kërkoi vetë. Duke më treguar edhe mendimin e shoqeve të saj, se ajo ndershmëri për të cilën flitej shumë, ishte vetëm një xham akulli që duhej thyer, për të mos penguar të dukej ana femërore e një vajze. Dhe unë, që e kisha vuajtur shumë shpirtërisht thyerjen e xhamit të kabinetit, u stepa në fillim. Por duke kuptuar dëshirën dhe vendosmërinë e saj, nuk mund të mos i përgjigjesha me dashurinë time. Pastaj kur mbaruam, ajo më tha papritur duke u përkulur për të veshur të mbathurat:
- Nuk të vij më. Kjo që bëra me ty sonte do të jetë e para dhe e fundit herë...
- Pse? - e pyeta i çuditur në kulm.
- Nuk më pëlqen ta bëj më këtë gjë.
- Po pse më erdhe, kur s’të pëlqente?
- Meqë e kishin bërë shoqet e ngushta, u bëra kurioze...
U mendova pak, si mund ta bindja që të mos hiqte dorë nga unë.
- Do vish se s’bën, se ti më do mua!- i thashë duke qenë i sigurt për këtë.
- Nuk të dua kushedi se çfarë, kisha vetëm simpati për ty dhe kaq.
Më erdhi shumë inat nga ato fjalë që nuk i prisja kurrsesi prej saj dhe u tregova egoist:
- Do më vish, se po nuk më erdhe, këtë që bëra sonte me ty, do ua tregoj të gjithë shokëve të klasës...
Ajo ngriu pak sekonda, duke më vështruar me habi, pastaj tha me një zemërim tepër të madh:
-Po më hape namin, do u them edhe unë të tëra shoqeve, që t’u thonë pastaj edhe djemve të tyre, se ti e kishe sa çunat e kopshtit të kalamajve...
U tërbova nga ato fjalë të tmerrshme të dala nga goja e saj dhe menjëherë ia futa me shpullë turinjve. Ajo më vështroi me sy të shqyer dhe pasi u bë spec e kuqe në fytyrë, iku me vrap. Tani jo vetëm nuk më flet fare me gojë, po edhe ikën sa më larg nga unë. Po me thënë të drejtën, profesor, tani sepse kam filluar ta dua më shumë dhe i penduar për shpullën e asaj nate, që ishte një aksident i imi, desha ta afroj me puthjen që pikasët ju. Por mesa duket, ajo sot mori hakën. Dhe qoftë ashtu siç e kuptova unë, një shpullë e ëmbël, vetëm sa për hakmarrje...
E dëgjova Ermalin duke mbajtur frymën pezull nga habia dhe nuk gjeta frymë tjetër për të ndërhyrë me këshilla të panevojshme në intimitetet e moshës së tyre. Duke menduar se me ndryshimet e reja, që po u bënte koncepteve rinore faktori i jashtëm formues, me gjithë mjetet e fuqishme të kohës, unë kisha dalë jashtë lojës. Aq më tepër, atë çast ndjeva tamam, se tashmë, pak para mbarimit të shkollës së mesme dhe marrjes së dëftesës së pjekurisë, ata ishin bërë vetëveprues, sipas botëkuptimit të tyre për jetën dhe unë gjendesha veçse në pozicionin e një spektatori. Megjithatë, edhe disa kohë më pas, një pikëçuditje e madhe më qëndroi në mes të trurit, si huri i vetëm një gardhi të rrëzuar, ku qengjat e dikurshëm kishin fluturuar.

Tregime nga Arqile Gjata

Profesori

Mesnata sa kishte kaluar...
Për rreth dëgjohej çapitja e këmbëve të ushtarëve dhe të lehurat e ndonjë qeni, të cilit i ishte prishur qetësia e natës...
Komandant Ivanit i ritej dhe më tepër dëshira për të parë, se si mund ta poshtëronte Profesorin. Gjat viteve të luftës, ai i ishte përkushtuar spastrimit etnik të krahinës nga vendasit. Ky njeri nuk dinte asgjë nga bota, përveç urrejtjes ndaj shqptarëve Mendja e djallëzuar e komandant Ivanit bridhte për të gjetur helmin për ta vrarë Profesorin...
Ata i trembeshin emrit dhe ndikimit të tij në qytet dhe më gjër.Likujdimi fizik i Profesorit përbënte një rrevoltë masive në qytet....
Pasi shfreu me fjalë të ndyra e të poshtra për Profesorin,komandant Ivani klithi si egërsirë....
- Do të shohim! Do të shohim tani Profesor...!!
Djemtë silleshin para syve të Profesorit, lidhur për rreth një trungu pishe dhe pas dy- tre minutash dëgjoheshin breshëri automatiku për të joshur natën..

* * *

Kur binte nata Profesori gjendej i vetëm në dhomën e tij.Drita e llambës ia perëndonte sytë drejt ëndrrave të trazuara me pamje si dikur....
Ato pamje nuk janë të fshehta për kujtesën e Profesorit, por janë fakte, që e kanë tronditur dhe për më tepër e kanë fyer e poshtëruar dhe nuk mund ti ndajë me askënd përjetimet e asaj mesnate...
Në çdo ditë të javës Profesori zgjohej nga gjumi para orës gjashtë. Disi i përgjumur mbështetej mbi jastëkun, pak i anuar nga krahu i djathtë.Disa çaste më vonë ngrihej si me urdhër ushtarak, rrëmbente bram pantoflat duke u çapitur nëpër dhomë. I humbur nëpër qetësi, atë e kapte një shqetësim i drithëruar kujtimesh të hidhura. Atij i qaseshin shëmbëlltyra fytyrash në lëvizje. Skelete me emra që i ngjisheshin në kokë. Ata i kalojnë pranë një e nga një me sy të përlotur, e të malluar. Profesori bën apelin e atij mëngjesi nga klithjet e ngjyrave në shtratin e vdekjes, të atyre emrave.. Drini, Besmiri, Taulanti, Uka, Erzeni!I shqiptonte me zë të mekur dhe të drithëruar. Nga belbëzimi i tingujve të kujtesës dilte si i elektrizuar nga shtëpia.
Hapat e tij psherëtinin pa zë, por me një kënaqësi për të qenë prapë dhe këtë ditë banor i lagjes dhe mësues i gjuhës shqipe në shkollën e re të ndërtuar pas luftës.
Mëngjesin e hante në një lokal diku aty afër stacionit të autobuzave, ku në përgjithësi hanin punëtorët e pastrimit, hamejtë dhe disa burra të ngelur të vetëm. Paçja dhe një gotë verë sikur e qetësonte Profesorin. Më pas vazhdonte rrugën për në shkollë. Hija e tij e ndiqte nga pas,hap pas hapi dhe pa zhurmë. Shumë kalimtarë i kalonin pranë, disa i lironin krahun të kalonte, dikush e ftonte në makinë për ta respektuar.Vështrimi i përhumbur i syve nuk e lejonte të tregonte interes për çka ndodhte përreth. Që prej asaj nate askush nuk e kish parë të buzëqeshte njëherë. Atij i dukeshin të gjithë si ushtarë me armë në duar. U shmangej përshëndetjeve, kthente fytyrën në anën e kundërt dhe largohej me mospërfillje ndaj tyre përgjatë tortuarit për në shkollë. I fjalosur me veten e vet Profesori thoshte:

- Nuk ka gjë më të këshillushme se heshtja! Ajo është e qetë e pastër,pa thinja dhe e pafjalë....
Unë dua ta vizatoj heshtjen, po ku ta gjej...?!!
Një vogëlush i vonuar e pyeti.
- Sa është ora zotëri ?
- Nuk e di me saktësi, i thotë Profesori, të pyesim heshtjen.Ajo mund ta dijë më mirë..!
Fëmija e shikoi me çudi dhe një herazi vrapoi të arrinte kohën e humbur.

Me çantën në dorën e majtë dhe me dorën tjetër futur në pardesy (në anën e zemrës), ai i ngjante një statuje, që gjithkush e besonte, se nga çasti në çast mund të palosej si i shkëputur nga bazamenti dhe të binte në shesh.Por mesa dukej, ky ishte çast dhimbsurie, që ta impononte statuja e Profesorit, shqitur nga sheshi i monumenteve.Pasi ngjiste shkallët e katit të parë ai ndodhej para derës së klasës. Si zakonisht trokiste e si një mekanizëm i kurdisur ndodhej para tryezës së klasës.
Mësimi fillonte me leximin e emrave të studentëve. I shqiptonte me zë tingëllues e përkëdhelës disa emra, që askush nuk përgjigjej...Këta emra ishin po ata që Profesori ia kallëzonte i heshtur vetes çdo mëngjes.
Pasi përfundonte së lexuari regjistrin ulej në karrige dhe si gjithmonë vazhdonte mësimin. Nga çasti në çast Profesori ndryshonte frymëmarrjen... Kthente sytë nga studentët duke ndryshuar mënyrën e të ecurit nëpër klasë, vinte buzën në gaz e i ledhatonte me sy ata. Ai dëshironte t'u transmetonte studentëve të tëra të fshehtat,që për ata nuk ekzistonin. Apo t'ua lexonte deri në fund të vërtetat e turmave për të çmuar shkëlqimin e syve të atyre, që i dëgjonte nëpër rrugë nga kalimtarët e pasluftës. E shoqëronte shpesh herë bisedën me recitime të këngëve epike.Nga dita në ditë Profesori të ndillte pikëllim dhe e ndjente se po i ndërlikohej pamja e syve dhe se kishte nevojë ta zgjidhte kravatën, e cila ja shtrëngonte qafën.Në rrugicat ku kalonte ai dritat dukeshin e më të zbehta. Kjo bënte që ti ngatërronte emrat e kalimtarëve me ato, të cilat ai i mbante në shpirt.
Ai e shfrytëzonte kohën për të ndenjur vetëm e për tu fshehur në botën e tij.
- Më pëlqen shumë të ri vetëm, pasi kështu gëdhëndë figura prej druri nga bota ime shpirtërore.Këto figura, që janë gjaku dhe shpirti im, i vë në kërkim të paqes së humbur....

* * *

Qytetit ku banonte Profesori i mungonte jo vetëm deti, por dhe liqeni dhe lumi. Ky qytet dallohej për pyje të mbushur me përralla të fshehura nëpër gjethe. Dhe sot shumë degë të vjetra herë- herë dëgjohen të këputen e të bien me zhurmë therëse përtokë nga plagët e së kaluarës. Këto pyje ishin vende të mira për të pastruar shpirtin dhe për të tretur kufomat.
Në këtë pyll të moçëm, çdo të diel, Profesori shëtiste i shoqëruar me veten e tij, i kapur prej dore nga hijet e drurëve të pyllit. I kënaqur nga vetmia u thoshte drurëve.
- Në shpirt më notojnë lotë të rëndë,që po mbartin në krah një tufë të madhe me lule. Në çdo njëqind, njëqind e pesëdhjetë hapa do mbjell në tokë lule me ngjyrë të kuqe në vend të qirinjve. Në këtë rrugë kaq piktoreske çmallem me sytë e shpresës së tretur,të atyre djemve,që u shuan një e nga një si meteorë në qetësinë e natës....
Me të mbaruar pylli, mjegulla çahej e i jepte mundësi Profesorit të shikonte një si livadh me tokë të butë dhe të zhveshur nga trungjet e pemëve.Rreth e qark saj tani është ndërtuar një ledh me drurë nga të pyllit dhe në një sipërfaqe të pastër,në çdo dy metro janë mbjellë fidanë të reja pemësh frutore të ditëlindjes 1998...
- Ja shikoni!- thotë Profesori. Në atë copë tokë të zbukuruar tani gjallojnë sy të larë me vesë, ku ndihet tiktaku i kohës së pyllit. Nga lart shigjetojnë rreze drite për kopshtin...!!
Me duar të hedhura mbi pemët e mbjella, ai i përkëdhelte një e nga një Ato. Diçka u pëshpëriste dhe më pas u buzëqeshte me etje, e cila jehonte me tërë dëshirën e tij....
Dalëngadalë u lëshua mbi një nga pemët...
Në tërë pyllin u dëgjuan dënesat e tij të dëshpëruara...Kështu mund të qajë një njeri që nuk ka qarë kurrë në jetë..
- Pas pakë zemra e tij kishte pushuar...!
30 – 4 – 2007 Athinë

 

 

 

 

 

Qyteti që kërkon Muzikë

- Mbas një pune të lodhshme të asaj nate, po bëja një gjumë të rënduar me ëndrra të çuditshme. Vetja më dukej sikur fluturoja nëpër flakët e një zjarri të madh qiellor. Dëgjoja britma kafshësh e cicërima zogjsh, që kërkonin ndihmë. Pasi kaluan disa çaste, para meje më shfaqeshin lepuj, qen gjahu e kunadhe. Dhe përsëri më luteshin t'i shpëtoja nga flakët përvëluese, të cilat zhuritnin çuditshëm gjithçka ruanin me madhështi pyjet. Pas këtyre pamjeve, mu qas në vesh një këngë e fuqishme e cila më përkundte nëpër ëndërr. Kur kënga mbaroi, dikush, të cilin unë nuk e shikoja kurrkund, më thoshte me zë të ëmbël:

'' Rrezarta..!
Vetëm ti mund ta ndihmosh popullin. Qyteti duhet të jetoj me muzikë dhe këngë. Eja...!
Prano lamtumirën nga ajo jetë! Të presim të triumfosh mbi legjendën e zjarreve...''

* * *

Ishte ora rreth njëmbëdhjetë e ditës. Atë të diel mbi qytet rëndonte një kupolë e zjarrtë. Një punonjës i Qendrës Muzikore të Pyjeve e njoftoi Rrezartën të shkonte sa më shpejt në vendin e ngjarjes. Ajo u rënqeth për çka dëgjoi. Atë e pushtoi mendimi se, fatkeqësia e vërtet ishte boshllëku i krijuar nga humbja e burrit...
Vetëm Alfredua i kishte mbetur si gjëja më e çmuar e jetës për Rrezartën. Për fatin e tyre të keq, ata nuk kishin fëmijë. Alfredua ishte kompozitori i Qendrës Muzikore të qytetit. Atë ditë kishte ikur shpejtë nga shtëpia, për të qen i gatshëm ndaj përhapjeve të zjarreve në Qendrën Muzikore....
Kur mbërriti në Qendrën Muzikore të Pyjeve, Rrezarta u drodh aq shumë, sa thirri e lebetitur:
- Oh...! E pa besueshme. Fatkeqësi e kobshme! Mos jam përsëri në një ëndërr ?!
Kjo bashkëshorte e butë dhe e ëmbël, gatuar me muzikë e këngë, tashmë kishte rënë në një pandjeshmëri të plotë dhe të akulltë. Nuk tha asnjë fjalë,por përfytyroi për një çast tërë atë mënxyrë të legjendës së zjarreve.
Melankolia që bulëzonte mureve të portretit të saj, ishte shprehje e shpirtit të goditur shumë rëndë. Humbje e pa llogaritshme ishte dhe shkrrumbosja e Qendrës Muzikore të Pyjeve. Aty kalonin natën artistë këngëtarë dhe studentë. Në atë qendër vinin gra të bukura nga pyje të largëta, si dhe turistë nga planet të tjerë të gjithësisë. Me pak fjalë, ishte shtëpi e dashur dhe një kartolinë muzikore për qytetin.
Një mbrëmje, kur populli po përballej me zjarret, Rrezartës iu ri përsërit ëndrra e disa ditëve të mëparshme. Ëndrrat ishin një përsiatje në ndërgjegjen vepruese vetjake të Rrezartës.

Në zemrën e saj gjeje vetëm pikëllim. E nxitur dhe nga ëndrrat, një mëngjes u zgjua me një ide tepër interesante. Me ngut kërkoi takim me kryetarin e Bashkisë Skënder Shpëtimi.
Kryetari ishte biri i atij qyteti dhe njihej si intelektual me mendje të kthjellët. Ai e priti me kënaqësi e kureshtje takimin me Rrezartën.
- Një grup grash të veja më kanë besuar të ju them se, jeni të lutur shpirtërisht të bëni të mundur thirrjen e Këshillit Bashkiak. Ne kemi kënaqësinë, që në dobi të popullit tonë, ti kërkojmë Këshillit Bashkiak të vendosë: Kudo në mjediset shoqërore, në rrugë dhe familje njerëzit të merren vesh midis tyre vetëm me muzikë dhe këngë...
Ajo fliste me zë të ulët dhe shumë qetë, duke i vetë përmbajtur emocionet....
- E ndjej që jam e tepërt në këtë jetë. Njeriun më të dashur e të çmuar të jetës ma dogjën stuhitë e zjarreve ditë më parë, Nuk më pëlqen të jetojë më e vetme dhe sidomos e plakur....
Unë kam një detyrim.....
Për të mos pasur përsëri fatkeqësi, si ato që kaluam ditë më parë,qyteti duhet të jetojë me muzikë dhe me këngë. Dhe se unë, me rënien e reshjeve të para do të vet flijohem në gjirin e virtytit të popullit tim, në sheshin e madh të qytetit...
Nga mirëkuptimi i këtij mendimi do të përcaktohet jeta e mëtejshme e qytetit...
Tani, më tepër se kurrë, qytetarët kanë nevojë për muzikë....
Kryetari po e dëgjonte dhe përpiqej ta shkëpuste nga ai vendim i jashtëzakonshëm, që i ngjante një çmendurie.
- Jam shumë i trishtuar! Unë e ndjej që ju jeni e pikëlluar dhe me vet kurrajo admiruese. Por megjithatë, ju duhet të kthjelloheni dhe të qetësoheni... - Kërkoi ta bindte kryetar Skënderi, Rrezartën.
Ajo qëndronte mbi karrige me një vështrim vjeshtak tepër të zymtë. Balli i saj ishte i frymëzuar dhe gati sa s'shpërthente. Të mallëngjente se si ajo e vinte veten në mundim, për tu dukur e gëzuar. Në këto rrethana kryetar Skënderi i tha:
- Më vjen ligsht nga kjo gjendje në të cilën ju shikoj. Por sakrifikimi juaj për lumturinë dhe begatinë e qytetit më detyron të pranoj gjithë sa ju kërkoni të bëni. Me këtë akt ju do arrini pavdekësinë. Ju faleminderit Rrezarta!!
Rrezarta ishte një grua energjike,e saktë dhe me shpirt melankolik për qytetin e saj.. Kufijtë moralë, kulturorë e psikikë të Rrezartës ishin shkrirë midis njeri tjetrit. Ajo ndihej në një gjendje shpirtërore të çuditshme dhe njihej si grua çudibërëse në Qendrën Muzikore të Pyjeve, e cila ditë më parë u hirëzua nga zjarret.
- Pas atij çasti, kur Rrezarta shpalli ditën e saj të shumë pritur, ajo nuk gjen qetësi për asnjë çast. Çdo mëngjes vesh rrobat më të bukura dhe e shoqëruar nga gra të tjera të veja kalon lagje më lagje duke lënë kudo mbresa dhe përshtypje të shkëlqyeshme. Kudo flitet për guximin dhe humanizmin e saj shpirtëror. Akti i saj është një testament për qytetin e lindjes. - Kështu u bëri të ditur gazetarëve Daniela, anëtarja e Këshillit Bashkiak të qytetit.
Ditën e Diel më 25 Gusht paradite u zhvillua mbledhja e Këshillit Bashkiak e hapur dhe për qytetarët. Me dhjetëra gazetarë, gra, të rinj e intelektualë ishin mbledhur në sallën e bashkisë. Të pranishmit ndiqnin me shumë vëmendje fjalën e kryetarit të Bashkisë.
Koha kur Rrezarta do kryej aktin e saj vetë flijues, do të jetë dita e parë e reshjeve, pas thatësirës. Ajo do e kryej këtë veprim në mënyrë krejt të veçantë, që do mbahet mend në shekuj. Prej atij çasti, që Rrezarta shpalli ditën më të lumtur të jetës së
saj(vdekjen ) kuvendimet i shoqëron me muzikë. Prandaj të nderuar bashkëqytetarë ju ftoj të vendosim të gjithë bashkë: Të flasim kudo vetëm me muzikë..!!

* * *

Qyteti kishte një forcë të madhe intelektualësh. Ata karakterizoheshin nga një shije e hollë humori.
Shumë kush në qytetin tonë e mban mend Gaqin, artistin e paharruar dhe historinë e qypit me mjaltë. Në ato vite, i madh e i vogël e tregonte me këngë historinë e qypit me mjaltë në krahinën tonë. Ndërsa tani intelektualët janë të dhënë pas koleksioneve të tapave të shisheve të birrës dhe nuk u interesojnë flijime të tilla, si ai i Rrezartës.Atyre tani,u pëlqen të harxhojnë sa më shumë letër dhe fjalë....
Në mbrëmje kur binte freskia, banorët e qytetit mblidheshin në grupe dhe të gjithë bisedonin me muzikë. Nën tingujt e një kitare klasike, disa të rinj këndonin një këngë, ku thuhej:
'' Njerëzit do arrijnë përsosmërinë / kur të flasin me këngë / E lule,lule ndalu pak! /Se zemra ime je ti vet, /kur me këngë më flet''
Këto mbrëmje zgjatën me ditë të tëra, njerëzia të shqetësuar nga zjarret dhe vapa e padurueshme mblidheshin për të fjetur në orët e vona të natës.

* * *

Shirat më në fund filluan të godasin ajrin e thatë. Rrezarta përfundimisht e preu mendjen për të bërë çdo gjë me vendosmëri e këmbëngulje. Ajo përcaktoi vendin dhe orën e aktit human, që do kryente në mënyrë publike.
Rreth orës dhjetë të datës 30 Shtator, veshi fustanin më të çmuar, për të treguar se ajo kishte shije dhe fantazi në zgjedhjen e së bukurës. E zbukuruar si për ditë feste, Rrezarta e shoqëruar dhe nga gra të tjera, u gjend në sheshin e madh të qytetit. Duke qenë të tubuar në një çast festiv të shkëlqyer, masa e njerëzve bisedonin me muzikë.Ardhja e Rrezartës e entusiazmoi popullin. Këngët dhe brohoritjet pushtuan gjithësinë e qytetit...
Nga rrethinat e qytetit kishin zbritur qindra njerëz, për tu çmallur me Rrezartën. Në krye të tyre qëndronin punonjësit dhe banorët e Qendrës Muzikore të Pyjeve. Ata ndiheshin sa krenarë, por dhe aq të pikëlluar për Rrezartën.
Në orën njëmbëdhjetë kryetari i Bashkisë Skënder Shpëtimi, nën tingujt e bandës muzikore të qytetit, hapi ceremonialin sipas vendimit '' Të kuvendohet vetëm me muzikë ''
- Të dashur qytetarë! Njeriu ka qejf të bëj gjëra të çuditshme. Të gjithë ne do marrim pjesë në një provë të padiskutueshme të forcës së vullnetit, dëshirës dhe kënaqësisë për të parë qytetin tonë, si një qytet që kërkon muzikë. Në një mënyrë shumë të veçantë e të pabesueshme Rrezarta Vogli do kryejë një akt human për të mirën e popullit, mrekullia e saj do të ngelet e përjetshme. Ajo gjatë gjithë këtyre javëve nuk ka reshtur së kërkuari nga ne të pranojmë këtë sakrifikim, Edhe pse ne nuk e miratojmë shpirtërisht aktin për tu vetëflijuar, ajo pas pak do prehet në gjirin e natyrës....
- Njerëz të dashur! Më në fund erdhi çasti i shumë dëshiruar. Kjo ditë për mua është sa një jetë. Po ju lë lamtumirën me besim se, populli i qytetit tim do jetë më i lumtur e i begatë me këngë e muzikë. Imazhi im le të shërbejë si forcë, për të përballuar në të ardhmen fatkeqësi si ato, që kaluam ditë më parë. Tani që do vdes, gjithçka do jenë tuajat.
Unë nuk heq dorë kollaj nga mendimi im. Jam si lejlekët, të cilët i ndërtojnë foletë në të njëjtin vend. Dhe unë, këtu midis jush e dua folenë...

* * *

Njerëzit ndiqnin me ankth dramën e tmerrshme, që ajo vet e kishte ideuar me kënaqësi....
Pasi ajo, i humbi ndjenjat dhe kurmi i saj jetonte çastet e fundit, fytyrën ja mbuloi shprehja e prehjes së përjetshme. I tërë populli i dha udhë lumit të lotëve me këngë e brohoritje...
- I vetmi, që nuk mund të këndoja isha unë!! Pasi gjuha më ishte tharë deri në grykë nga hidhërimi. Qëllimi i saj, dashuria për njerëzit dhe fisnikëria më shtyu të shkruaj këto kujtime për Rrezartën...!
- Ja shikoni!! Se si ajo pranoi të vdesë. A nuk është një zgjedhje e mirë ? Ajo po largohet duke marrë me vete frymën dhe dashurinë tonë. - më tha një ish punonjës i Qendrës Muzikore të Pyjeve
- Rrezarta i ngjante një pikture impresioniste...
Mbi atë pikturë, bulëza uji të ngritura pezull formonin pak nga pak reshje, dhuratë nga shpirti i një gruaje të ve me emrin Rrezarta.Poshtë trupit të saj rrënjët e pemëve thithnin të etur ujin. Fytyrën ja ledhatonin lehtë –lehtë gjethet e vjeshtës. Për këtë tablo, po punoj për ta ekspozuar sa më shpejt në qendrën e qytetit tonë. - Më tha pas ca ditësh, Piktori i Popullit Arben Besëmiri.
U mblodhën të gjithë...
Për shtatë ditë në atë burim uji, ku tretej kurmi i Rrezartës, njerëzit përshëndetnin me këngë...
Edhe sot, qyteti kuvendon dhe jeton me këngë e muzikë. Në vendin ku Rrezarta i dha lamtumirën qytetit, prehet shtatorja e saj.

Tregime nga Biser Mehmeti

KATËR KALORËSIT
E APOKALIPSËS

Nata në të cilën kisha rënë gabimisht ishte e mbushur me një ulërimë që herë ndalej e herë ngritej në qiell. Ajo i shëmbëllente një njeriut të çmendur tri herë e pastaj kur arrinë në kulmin e mërzisë fillon të çirret me klithma të trishtueshme, nga të cilat edhe lumi e ndryshon rrjedhën, kurse mali s’munmd të bënë gjumë të qetë! Disa herë i thosha vetvetes se dëgjoja ulërimat e një bishës së tërbuar që mundohej ta shqyente errësirën dhe çdo gjë që fshihej brenda saj... "O Zot,i thashë vetvetes me një zë që më dridhej nga trishtimi, kush e solli sonte këtë natë në jetën time dhe e la peng aty të vdes e pastaj të varroset në një skaj të trupit tim?! Kishte kohë që në imazh e përfytyroja një natë të këtillë, por ajo duhej të vinte pas një kohe tepër të gjatë. Ardhjen e saj të parakohshme as në ëndërr nuk e kisha parë! Ajo më gjeti të papërgatitur, me një dhembje që gërrmonte në thellësinë e syve, me një shpirt që kishte zënë të ngurtësohej... Ngado që kërkoja një vend për ta fshehur shpirtin gjithnjë takohesha me një vetmi të paanë, e cila si një hije e gjallë më ndiqte ngado që shkoja. Lëkura ime ishte bërë shumë ngushtë dhe brenda saj bënte shumë nxeht. Gjërat që më rethonin kishin trajtë të përgjysmuar dhe gjithnjë më vështronte me sy të nxjerrur...
Se nga doli një zë i përgjysmuar, me do tinguj të shurdhër, i cili më ftonte të shkoja në akëku. Disa çaste ai zë që s’e dija nga buronte më lutej të arratisesha nga kjo kohë e mbarsur me mërzi, e cila sjellte një vdekje të parakohshme… O,zot! Unë isha zgjedhur të bëhesha viktimë e një kohës së rebeluar, e një kohe kryeneçe dhe e do njerëzve të çmendur, të cilët askush nuk kishte fuqi as guxim t’i ndalte. S’guxoja të arratisesha nga vendi ku isha strehuar. Fusha nga do të ecja ishte e mbdujellur me vdekje. Me gjysmë trupi, me një kohë të deformuar e me një jetë të dështuar nuk mund të arrija larg. I thashë vetes me zërin që më dridhej: qëndro i patrembur,mos u dorëzo para fatkeqësisë!... U struka në këndin e errët dhe pritja të shfaqeshin katër kalërësit e Apokalipsës që duhej të vinin nga të katër drejtimet përnjëherësh. Kishte vite që ata ishin nisur të më kërkonin nëpër gjithë botën. I pari që nuk ishte asnjë dhëmbë në gojë kishte thënë me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë sytë! I dyti që kishte një shtat xhuxhmaxhuxhi kishte plotësuar me krekosaja: kur ta takoj do t’ia prej gjuhën! I treti që në realitet ishte një femër e përdalë me kurriz të defomura, kishte plotësuar me mburrje: kur ta takoj do t’ia nxjerrë zemrën! Ndërkaq i katërti që ishte një plak me trup të shëndoshë, kishte folur ngadalë e qetë diçka. Mirëpo zërin e tij të shterur nuk kishte mundur ta dëgjonte askush, madje as tre bashkëpunëtorët e tij, të cilët ai i urrente dhe me të cilët asnjëherë nuk pajtohej. Zërin e tij të heshur e kishte dëgjuar vetëm errësira, e cila kishte qedhur me ilaritet në heshtje. Një ditë errësira atë zë e kishte sjellë në veshët e mi. Edhe unë atëherë isha shkuluar së qeshur nga gazi. Ajo qeshje e pazakonshme në thellësinë e zemrës sime kishte mbjellë ngadalë një dyshim të mbarsur me frikë që rritej ngadalë si të ishte një lule e farmakosur. Prej asaj kohe e pata të qartë se jam denuar që tërë jetën të qëndroj në krahët e pritjes, të dyshimit dhe të frikës së paskajshme. Pas çdo hapi më mbërthente dyshimi se mund të ndeshem në ndonjërin prej ktatër kalorësve të mallkuar. Ata ishin takuar në mes të një ditës dhe një natës e pastaj me radhë ishin betuar në tokë e në qiell që me çdo kusht do të më takonin, madje edhe nëse feshehësha në ferr. E pasi të më takonin gjymtyrët e mia t’i varrosnin nën hijen e një bliri të madh, buzë një lumi të shterur, aty ku korbat ndërtojnë foletë e tyre. Më kot orvatesha ta qetësoja mendjes se e gjitha ajo ishte vetëm një trill i marrë, një ankth që papritur ta pushton mendjen me pranga të rënda. Ndjenja e frikës e trazonte zemrën si dallëgët e detrit. Dikur një mendje e marrë më tha: ai s’është trill që shfaqet në mbrëmje e zhduket në mëngjes! Po ai është një realitet i hidhur nga i cili nuk mund të arratisem… Me sytë e mendjes shpesh në imazh më shfaqeshin katër kalorësit, të cilët me një urrejtje të shfrenuar m’i prenin të gjitha gjymtyrët e pastaj i varrosnin nën degët e një bliri të tharë. Të lodhur nga një rrugë e gjatë uleshin pranë varrin tim, hanin e pinin derisa ngopeshin. Te nesërmen ose ndonjë ditë tjetër ngriteshin nga vendi me njëqind mundime, pastaj pëshurrnin me radhë mbi varrin tim, përshëndeteshin në mes veti e pastaj secili merrte rrugën e kthimit nga kishin ardhur... Duke pritur ardhjen e tyre kisha zënë të shndërrohesha në një guri të rëndomtë. E kisha humbur arsyen dhe motivin për jetë. Më nuk merrja pjesë në evolimet e natyrës. Nuk e dija kur ishte natë e kur ishte ditë. Nuk e dalloja as verën, as dimrin. Një mendje më thoshte se kisha vdekur para kohe. Një tjetër se kisha lindur i vdekur, andaj nuk do të mund të vdisja dy herë. Disa herë nisesha në një rrugë të panjohur, e cila patjetër do të më shpinte nën degët e një bliri ose të një shelugut të tharë, aty ku katër kalorësit e krisur (në mesin e tyre bënte pjesë edhe një femër e përdalë) ma kishin hapur varrin. Isha mërzitur me një jetë të këtillë të pakuptimtë , andaj dëshrioja që ta gjeja varrin e pastaj të hyja në të për së gjalli. Dëshiroja t’u jepja fund sfilitjeve të përditshme,sepse ajo jetë më ishte bërë e padurueshme. Ecja ngado që më shihnin sytë, por varrin tim nuk e takoja askund. Kthehesha i dëshpëruar duke bartur mbi shpinë një mal të mbushur me frikë. Mbyllesha në këndin tim të errët e të ftohtë. Nga inati mallkoja çdo gjë, madje edhe nënën që më kishte lindur gabimisht. Derisa qëndroja në ethet e pritjes e shihja kohën duke u mbytur në një humnerë të thellë . Ishte një kohë e çakorduar, e cila vinte e shkonte kot së koti. Mundohesha të merrja pjesë në rrjedhën e saj, por diçka e paqartë më pengonte. Isha në gjendje të papërcaktuar kur ankthi i robron ndjenjat dhe jetën. Disa herë zvarritesha nëpër do shkallë të qelqta, të cilat kushedi ku më shpinin. Në gjysmë të rrugës hetoja se koka më mungonte. Disa shkallë pa ardhur në fund, befas më shfaqeshin dy koka:njëra ishte kokë njeiu e tjetra kokë qeni ose ujku. Pak para se të hudhësha në ferr përtej mosqenies shfaqeshin katër kalorësit e Apokalipsës dhe më kthenin me dhunë mbrapa...
Edhe këtë natë të mbushur më ulërima e klithje, që duhej sikur kishte ardhur gabimisht në jetën time, në imazh m’u shfaq një varri i hapur që priste turpin tim. "Çdo gjëje i ka ardhur fundi",më tha vetvetja e kredhur në vorbullën e mërzisë së plakur. Jeta është ngurtësuar, kurse koha është shkrirë si një top bore. Afër meje dëgjohen klithjet e katër kalorësve që më kanë denuar në mungesë me vdekje të dhunshmne. S’më kanë denuar, por po më linçojnë. Tash ka trokitur çasti që të ekzekutohet denimi i shqiptuar, pa pasur të drejtë të mbrohem as të ankohem diku. Katër kalorësit e Apokalipsës kanë bredhur nëpër gjithë botën derisa më kanë gjetur. Në atë çast të vështirë i thashë vetvetes: mposhte frikën e vdekjes se do ta kesh më të lehtë procesin e linçimit! Mos u trrego qyqar para vdedkjes së të mundon më shumë... Se nga më erdhi një focë e paduskshme as vetë nuk e di. U ngrita në këmbë e pastaj e hapa derën e dhomës. Vërtet mendja nuk më kishte mashtruar. Para meje qëndronin tetë silueta: katër njerëz ( njëri prej të cilëve ishte femër) të hiput mbi katër kuaj. Kalorësit ishin të veshur me mushama të zeza që të mos dalloheshin nga errësira e natës, kurse kuajt nga rruga e gjatë më shumë dukeshin të ngordhur se sa të gjallë. Ata turfullonin dhe lëshonin hingëllima të thekshme, kurse nga goja u dilte avull e shkumë... Sapo i pashë u dhurova nga një qeshje të dhunshme e sardonike. Nga qielli i shqyer lëshoheshin do shkëndija të gjata, të cilat ua zbulonin fytyrat e lodhura e të sfilitura. Shihej qartë se gjatë gjithë jetës kishin udhëtuar nëpër gjithë botën duke më kërkuar,sepse s’mund të qetësoheshin derisa nuk më vrisnin... I pari që kishte pamjen e një antropomorfi dhe i cili s’kishte asnjë dhemë në gojë, më tha me një zë të lartë e me krenari të madhe: Unë së pari do t’i nxjerrë sytë!... I dyti, që kishte shtatin e një xhuxhmaxhuxhit, e ngriti kokën gatë të këputur e pastaj me një zë të hollë si të laraskës me tha: unë do ta prej gjuhën!... E treta, që ishte një femër e shëmtuar me kurriz të deformuar, me tha me mburrje: unë gjithnjë kam ëndërruar të ushqehem me zemrën tënde!... I katërti, që ishte një plak me trup të shëndoshë, me një zë tepër skofiar e të mekur foli diçka, kurse zërin e tij e dëgjoi vetëm errësira... Fillova të qeshi me një zë të lumtur thuajase më kishin sjell një dhuratë të çmueshme, të cilën e kisha pritur një kohë të gjatë... Jam i gastshëm ta pranoj denimin që më keni shqiptuar pa qenë fare prezent, u thashë me një zë të fuqishëm, i cili përzihej me bubullimat e thekshme... Disa çaste ata filluan t’i kryqëzojnë shikimet në mënyrë të mistershme. Dukej sikur kishin ardhur para kohe, andaj duhej të prisnin edhe pak çaste, ndoshta derisa të agonte mëngjesi i ditës së re. Fillova t’i vështroj me radhë vrasësit e mi. M’u bë sikur ata kishin zënë të kredheshin në një gjumë të rëndë, nga i cili s’mund të zgjoheshin... Pak pas mesnate u tremben nga do ëndrra të llahtarshme. Të gjithë u përagatiten për ta zbatuar denimin e shqiptuar. Në atë çast nga qielli u lëshuan do shkëndija të fuqishme thuase qielli po copëtohej e pastaj do të binte në tokë. Pas tyre u dëgjauan edhe do bubullima të fuqishme që e bënë tokën të dridhet... Nga trishtimi nuk guxova t’i hapi qepallat për një kohë të gjatë. Kur bubullimat e shkëndijat u fasahitën i hapa ngadalë e me ndroje, duke menduar se isha i vdekur. Mirëpo, ç’të shihja! Kuajt mbi të cilët qëndronin katër kalorësit e Apokalisës ishin plandosur për toke bashkë me katër kalorësit ...
　
　
　
　
KTHIMI I KOBSHËM

　
Edhe pse të mbushura me një mallëngjim të pakufishëm që na i djegte shpirtrat, kishin kaluar në heshtje të thellë tri ditë qëkur babai u nis në një rrugë të gjatë e të mbushur me peripeti. Gjatë këtyre ditëve gjithnjë në mendje përfytyronim çastin kur na kishte përqafuar të gjithve me radhë, duke u orvatur ta mposhtte vajin që i ishte mbledhur në sy e në zemër...
Në fund të ditës së tretë, sapo filloi mbi hapësirë të lëshohet një muzg i dërrmuar, atëherë kur askush nuk priste kthimin e tij, trajta e babait u shfaq në pragun e derës kryesore. Ata që të parët e panë siluetën e tij, klithën të nemitur, duke menduar se para tyre ishte shfaqur hija e tij që paralajmëronte vdekjen e tij të shpejtë. Të gjithëve na kaploi një dyshim i egër sa menduam sikur ai nuk ishte kthyer i gjallë, por i shtrirë në një arkivol të vjetër. Ishte nisur mjaft i ngazëllyer, i mbushur me ëndrra e shpresa të pakufishme, kurse ishte kthyer i mërzitur dhe i dërrmuar. Në fytyrën e tij të fishkur sorollatej një trishtim i heshtur, të cilin ai më kot orvatej ta fshihte. Të gjithë e patëm të qartë se diçka e kobshme kishte ndodhur gjatë rrugëtimit të tij, të cilin nuk kishte arritur ta përfundonte. Kthimi i tij i parakoshëm domosdo që në vete mbante të ngujuar një mynxyrë të llahtarshme. Ne prisnin që ai të kthehej në fund të dimrit ose më së largu në fillim të pranverës...
Nëna e para u theu akullin e heshtjes ndjellakeqe. Me një zë që i dridhej nga frika, e pyeti përse ishte kthyer para kohe. Të gjithë e vështronim në heshtje me sy të zgurdulluar, pa guxuar të nxjerrnin një fjalë nga goja. Babai nuk ishte ai që kishte qenë kur ishte nisur. Në shpirt kishte përjetuar një transformim të çuditshëm. I shëmbëllente një hijës së dërrmuar nga një sfilitje e neveritshme. Dukej sikur gjatë rrugës sa kishte qëndruar larg nesh kishte bredhur nëpër një skaj të ferrit, në të cilin kishte lënë peng gjysmën e trupit dhe të jetës... Një mendje e marrë na thoshte se gjysma e trupit të tij tashmë ishte dekompozuar, kështu që edhe gjërat që e rrethonin i shihte me trajtë të përgjysmuar.... Në vend që të na e zbërthente enigmën e kthimit të parakoshëm, me sytë që nuk i bënin dritë filloi të kërkonte një shteg të ngushtë që e shpinte te shtrati i tij. Kur u afrua me hapa të mundimshëm, me të shpejtë si një lisi i prerë u lëshua mbi shtratin e vjetër. Të gjitha ia plasëm vajit me zë të heshtur, duke menduar se ai kishte ardhur në shtëpi për të vdekur. Mirëpo, pas pak hetuam se ai zuri të gulçonte nga një ankth i lemeritshëm... Disa çaste e pritëm në krahët e dyshimit dhe të frikës të na e zbulonte misterin që e fshihte në shpirtin e copëtuar. Në vend që të fliste i hapi qepallat e ndryshkura e pastaj zuri të vështronte me admirim hijen e vet që gjendej në murin e nxirë. Dukej sikur kërkonte shpëtim prej saj. Kur erdhi mbrëmja e kallën kandilin, hija e vet në mur u zhduk. Mirëpo, babai i gjorë ende vazhdonte të vështronte hijen e paqenë dhe dukej sikur pa të nuk mund të jetonte më tutje... Kur fijët e durimit filluan të na këputën, u shtrimë për të fjetur, edhe pse gjumë nuk ishim në gjendje të bënim. Atë natë, që dukej sikur nuk do të përfundonte kurrë, e kaluam duke e ushqyer shpirtin me shpresa se nesër në mëngjes babai do të këndellej e pastaj do t’i zgjidhej gjuha që i ishte lidhur nyje. Edhe kur në horizont u shfaq një mëngjes i dërrmuar, i cili ishte vonuar tepër shumë, babai ende qëndronte me sy të zgurdulluar duke e vështruar hijen e vetë të paqenë në mur. Na kaploi bindja se ai ishte shndërruar në një statujë të gjallë, të cilën koha nuk ishte në gjendje ta dekompozonte. Nëna e mjerë përsëri u ul afër shtrati të tij e pastaj më përgjërim iu lut të na i shkëpuste vargojt e zemrës. Mirëpo, ai ishte plotësisht i pavetëdijshëm ku gjendej. Duket sikur edhe njerëzit që i shihte i dukeshin të panjohur dhe sikur i shihte për herë të parë. As nuk fliste, as nuk shikonte asgjë. Dukej sikur nuk jetonte fare, por ne më kot e gënjenim vetveten. Edhe kur nëna ia afroi pjatën për të ngrënë mëngjesin, nuk bëri asnjë lëvizje. Vazhdonte të qëndronte i shtangur sikur të ishte shndërruar në guri. Dukej sikur zemra kishte kohë që i ishte ndalur, kurse mendja i ishte ngurtësuar. O Zot, ne po vdisnim nga ndjenjat e kobshme që po na kafshonin nëpër gjithë trupin, kurse ai vazhdonte të qëndronte indiferent!...
Vetëm kur dielli zuri vend në zenit, filloi t’i pulit qepallat e lodhura ngadalë, sikur të mundohej të zgjohej nga një ankth i tmerrshëm. Në zemrat tona të ngrira nga frika filloi të frynte një puhi e ngrohtë, e cila na sjellte një trohë shprese të vdekur. Të gjithë u bëmë sy e veshë për të dëgjuar një fjalë magjike nga goja e tij. Atëherë kur e hapi gojën dhe ne prisnim të fliste diçka të dashur, për çudi, vetëm lëshoi një "Pthu!" e bashkë me ata tinguj doli edhe një grumbull pështyme që u përplas mbi hijën e vet të paqenë në murin e nxirë. Përsëri mbi fytyrën e tij të shkallmuar nga jeta zuri të sorollatet hija e mundimshme e shqetësimit që nuk kishte kufi. Pas pak me vështirësi të madhe mezi arriti ta shkëpuste vështrimin e lodhur nga hija e vet e paqenë, e cila sikur e vështronte me një urrejtje të hapët. Vështrimin e dërrmuar e hodhi jashtë dritares së vogël. Me dashuri të madhe filloi ta vështronte qiellin e copëtuar, në fundin e të cilit shtrihej një fushë e mbushur me mjegulla të thinjura. Në fund të fytyrës së tij u duk sikur zuri të shndrit një shkëndijë gëzimi e lumturie...
-Ja, atje! Në fund të asaj fushe të mbushur me mjegulla kam qenë!- mezi nxorri nga goja këto fjalë me zë të mekur dhe i cili dridhej nga një valë e nxehtë emocionesh, të cila nuk ishte në gjendje t’i frenonte dot. - Mirëpo, u ktheva para kohe! Atje mbizotëronte një stinë e njëtrajtshme që kurrë nuk ndërrohej. O zot! Ishte një stinë e ftohtë që të ngrinte për së gjalli ! Të gjitha gjymtyrët e trupit më janë ngrirë nga të ftohtit...
Dëshironte edhe më tutje të fliste, por gjuha filloi t’i trashet e pastaj t’i lidhet nyje. Ishte mbushur frymë. Mushkëritë filluan të luftonin me ajrin që nuk i hynte brenda. Kraharori me ritme të çrregullta herë i ngritej përpjetë, herë i ulej teposhtë. Kishte kohë që nuk kishte mundur ta mposhte heshtjen ndjellakeqe. Nëna ose dikush tjetër sa çelë e mbayll sytë, ia solli një gotë me ujë. Ajo me zë të lemeritshëm, duke menduar se ai po vdiste, e luti që ta merrte gotën me ujë. Mirëpo, ai ende ishte i kredhur në humnerën e ankthit, kështu që nuk e shihte as nënën, as gotën me ujë... Disa çaste e vështruam me dhembshuri si përpëlitej në mes të jetës dhe të vdekjes. Përsëri u lëshua në krahët e heshtjes, e cila si një gjarpër i ngordhur ushqehej me organet e tij të brendshme... Vetëm kur u shfaq një mbrëmje e parakohshme, e cila na dukej sikur kishte zënë të vdista para se të lindte, me mundime të mëdha, babai sërish i hapi qepallat e rënduara nga një trishtim i egër. Me një shikim të vagëlluar zuri ta vështronte i ngazëllyer qiellin e mbushur me yje të fikur...
-Atje kam gjakuar të shkoj,- mezi foli me zë të çjerrë, duke bërë me gishtin tregues një pikë të paqenë në hapësirë. – Mirëpo e gabova rrugën dhe nuk munda të arrij atje… Shpresoj që një ditë patjetër do të shkoj atje e pastaj më nuk do të kthehem...
Pasi i shqipëtoi këto fjalë, u shtri për të fjetur, ngase ishte tepër i dërrmuar. Megjithatë, qepallat sërish nuk i mbyllte. Në vazhduam të qëndrojmë rreth trupit të tij, thuajase e ruanim një kufomë që do ta varrosnim në mëngjes. Babai vazhdonte të qëndronte i shtrirë në shtrat dhe nuk dihej nëse ishte i gjallë apo i vdekur. Ne e dinim se në imazh e shihte qiellin e mbushur me mjegulla të zeza, të cilat ia kishin turbulluar mendjen...　
　
　
　
　
　
　
　
ARRATISJA NGA JETA
　
　Në thellësinë e shpirtit ndjeva lumin e lumturisë si gurgullonte nëpër trupin tim me shpejtësi të rrufeshme. Pas shumë vitesh sërish po thithja ajrin e embël të vendlindjes, e cila më dukej e huaj dhe disi e ftohtë. Derisa ecja me hapa të ndrojtur nëpër rrugët e mbushura me ferra e driza, nëpër mendje më silleshin vërdallë do kujtime të leckosura, të cilat m’i sjellnin do ndjenja të ringjallura që s’kisha mundësi t’i frenoja... Befas në një skaj të kokës më mbiu një trill i çuditshëm: mos të shkoja në shtëpinë time për t’i takuar prindërit e dashur që ishin përmalluar mjaft shumë, por së pari ta vizitoja mikun tim të fëmijërisë, me të cilin kisha kaluar pjesën më të madhe të kohës. Kisha bindje se ai do të çmendej nga gëzimi për këtë vizitë të papritur e sidomos kur t’i thoja se më nuk do të largohesha kurrë nga gjiri i vendlindjes...
Rruga për të arritur te miku im i fëmijërisë më dukej sikur zgjatej si të ishte një masë prej plastikës. Zemra më rrahte fuqishëm nga mallëngjimi, i cili e nxjerrte kokën si të ishte një gjarpër që e mbaja të strukur në gji... Pas një kohe të papërcaktuar e pashë veten si u gjenda para shtëpisë së vjetër të mikut tim të fëmijërisë. Shtëpia e tij e vogël në disa vende kishte zënë të plasaritej, kurse nga kulmi disa tjegulla kishin rënë në tokë. Oborri i tij ishte i mbushur me bari të gjatë e të thatë. Nëpër disa vende shquheshin do gjethe të zverdhura që kishin filluar të kalbeshin. Diçka më thoshte se miku im i fëmijërisë nuk mund të jetonte në këtë shtëpi gati të shkatërruar. Ai mund të kishte zënë një punë të mirë e pastaj të kishte ndërtuar një shtëpi të bukur, kurse kjo kishte mbetur strehë për korba e gjarprinj. Megjithatë, i nxitur nga një dyshim e kureshtje e madhe, e hapa ngadalë derën e shtëpisë, e cila gati ishte shkatërruar. Kur u gjenda brenda mbi fytyrën time u përplas një errësirë e dendur, e cila sikur mundohej të më vërbonte. Nga të gjitha anët zuri të kutërbonte një aromë e rëndë sikur brenda të ishte dekompozuar një kufomë e vjetër... Në një skaj të dhomës së vogël gjendej një shtrat gati i rrënuar. Mbi të ishte shtrirë një trup me gjymtyrë të mbledhura kruspull nga të ftohtit. Disa çaste e vështrova i ngurosur duke mos u besuar syve pamjen që e shihja. O Zot, i thashë vetvetes i kredhur në vorbullën e dëshpërimit, a është e mundur që ky grusht eshtrash të jetë miku im i fëmijërisë?!... Në mendje zuri të krijohet një vrimë e madhe, nëpër të cilën hynin e dilnin do hije të vdekura. Koha e shkuar dhe koha e tashme filluan të ngatërrohen në mes veti. Dikur në hapësirën e kokës së rënduar u krijua një kohë e mistershme, e cila qëndronte pezull si të ishte një përbindësh i vjetër... Miku im i fëmijërisë kishte pësuar një transformim radikal sa vështirë e njihja, madje disa çaste besoja se shihja një njeri të panjohur. Ishte plakur e deformuar shumë. Të gjitha flokët i kishin rënë. Gojën e kishte pa asnjë dhëmbë. Sytë i ishin futur në dy gropa të thella dhe nuk i bënin dritë fare. Fytyrën e kishte të mbushur me rrudha të thella...
Pas një kohe sa të gjatë aq edhe të shkurtër, u zgjua nga ai gjumë i trilluar e pastaj me sytë e vagëlluar mezi më gjeti në tisin e errësirës së dendur. Me vështirësi të madhe krijoi një qeshje të dhembshme, e cila zuri vend në një skaj të dhomës që kundërmonte erë myku e kalbje. Me njëqind mundime mezi u ngrit në këmbët që i dridheshin. Me shpjetësi të madhe m’u hodh në përqafim. Nga fytyra e tij e fishkur në trupin tim depërtoi një ftohtësi e madhe sa krijova bindje sikur do të më ngrinte të tërin. Gjatë kësaj kohe më bëhej sikur e përqafoja një kufomë që ka vdekur para shumë kohësh. Mundohesha t’i mbaja lotët të mos më shkonin fytyrës, por ishte e pamundur.
-As në ëndërr nuk kam parë se përsëri do të takohemi!- filloi të fliste me zë të plogështë, i cili më dukej sikur vinte nga një botë tjetër. Zëri i tij i thekshëm zuri të shoqërohet me një vaj të dhembshëm që buronte nga shpirti i djegur.
U ulëm në atë minder gjysmë të shkatërruar. Në atë çast më dukej sikur nga skaji i dhomës do të dilnin gjarprinjët ose minjtë dhe do të më sulmonin. Në shpirt filloi të hapej një humnerë e madhe. Kisha filluar të notoja mbi valët e detit të mbushur me zhgënjim, në të cilin mund të mbytësha...
-Eh, miku im i dashur dhe i vetmi që më ka mbetur në botë!- vazhdoi të fliste sërish me atë zë që i dridhej nga një trishtim i heshtur...- Në këtë gjendje të mjerë më solli jeta, e cila kurrë nuk pati mëshirë për mua. Ajo i shëmbëllen një pëbindëshit që kurrë nuk ngopet duke u ushqyer me trupin tim. Gjatë gjithë kohës jam ushqer me helmin që ma ka përgatitur jeta dhe i cili ka qenë ushqimi im i vetëm... Gjithçka filloi një ditë kur udhëtoja me trenin në të cilin isha mbyllur unë dhe dashuria ime e vetme që kisha në jetë. Frynte një erë e marrë, nga e cila treni befasisht doli nga binarët, kurse mua më hodhi në një shkretëtirë të paskajshëm, atje ku vetëm qyqet ndërtonin foletë e tyre. Një kohë të gjatë qëndrova as i gjallë, as i vdekur. Kushedi pas sa kohësh i hapa qepallat dhe e pashë veten se gjendesha në një rrugë që nuk kishte as fillim, as mbarim. Mikja ime e dashur nuk ishte askund. O Zot, ajo ishte zhdukur sikur të mos kishte ekzistuar kurrë. S’mund të pajtohesha me realitetin e hidhur se tash e tutje do të jetoja pa të. Desha të çmendem, por nuk e di si nuk u çmenda. Tërë kohën sorollatesha nëpër një shteg të mbushur me ferra e driza, kurse këmbët më përgjakeshin. Në atë rrugë pa qëllim e pa cak isha i vetmuar, madje edhe shpresa më kishte braktisur. Diçka më thoshte se mikja ime kurrë nuk kishte ekzistuar, andaj edhe nuk do ta takoja kurrë. Prej kohës kur treni që bartte me vete kohën, lumturinë dhe jetën time doli nga binaret çdo gjë bë jetën time më shkoi ters. Më kot orvatesha me tërë qenien time që ta riktheja kohën mbrapa e pastaj të jetoja me të dashurën time, por kjo ishte e pamundur. Mëngjeset nuk i shihja fare kur shfaqeshin, bile kisha bindje se ata ishin zhdukur përgjithmonë. Tërë kohën më bëhej se në jetën time qëndronte një natë e errët, e cila e hapte gojën e madhe dhe mundohej të më gëlltiste. Pjesën më të madhe të kohës e kaloja duke luftuar me vetminë time të qartur, e cila shpesh merrte trajtën e një gjarpëri të madhe e pastaj më mbështillej rreth trupit. Shpesh edhe vetvetja ngritej kundër meje duke më fyer pa pikë mëshire. Më thoshte ta harroja të kaluarën dhe të filloja një jetë të re. Kur më rrëmbente një gjumë i mbushur me ëndrra të vdekura, vetvetja ngritej tinëz meje, e hapte një varr të ngushtë e pastaj trupin e të dashurës sime e varroste në të... Mundohesha ta qetësoja mendje e tërbuar si një bishë e egër duke i thënë se një ditë edhe ndaj meje jeta do të tregojë mëshirë dhe dhembje për sfilitjet e mynxyrat e mia… Pas një kohe në një skaj të jetës më mbinë do lule të farmakosura, të cilat ma helmonin gjakun. Mundohesha t’i ndërtoja do kështjella me ëndrra të kota, të cilat i rrënonte era e parë që frynte. Shpesh jetën e krahasoja me një kalë të harbuar, të cilit kurrë nuk mund t’i qëndrosh mbi shpinë. Ai sapo më rrëzonte më shkelte nëpër trup pa mëshirë. Kur merzia dhe trishtimi ngjiteshin në zenit, orvatesha të pëlcisja nga inati pse në jetën time çdo gjë ishte përmbysur. Me sytë e mendjes së vagëlluar e shihja kohën që rrjedhte si të ishte një lumë i rrëmbyeshëm. Unë qëndroja larg atij lumi dhe nuk merrja pjesë në evulimet e natyrës. Vazhdoja tërë kohën të qëndroja indiferent në krahët e një pritjes së pafund, edhe pse e dija se ajo nuk do të më rikthente lumturinë që e kisha pasur dikur. Në heshtje ngadalë i dorëzohesha dëshpërimit, me të cilin kisha filluar ta ushqeja organizmin. Kisha harruar si duhet të buzëqeshja. Kur i shihja disa njerëz duke qeshur i merrja për të çmendur sa frikësohesha prej tyre! Kisha harruar se në këtë botë ekziston lumturia, së cilës nuk ia dija trajtën as kuptimin. Shpesh në imazh trilloja sikur kisha arritur të dilja nga kaosi në të cilin isha zhytur dhe sikur bëja një jetë të rehatshëm, kurse ajo qëndronte pranë meje dhe gjithnjë më përqafonte… Me sytë e mendjes e shihja veten si flaturoja nëpër do fusha të gjelbëruara e të mbushura me lule të bukura, kurse pas meje gjithnjë vinte ajo e buzëqeshur dhe e ngazëllyer....
Kur përfytyrimet vdisnin e shihja veten fillikat në një hapësirë të mbushur kotësi, e cila zgërdhihej me mua. Pesha e kotësisë bëhej gjithnjë më e rëndë dhe më e mundishme, kurse unë e kisha të vështirë të arratisesha prej saj. Jetën time kishte zënë të mbështjellnin rrjetat e trasha të do merimangave gjigante, të cilat jetonin duke e thithur gjakun e trupit tim. Afër meje gjendej një lumë i cekët, nëpër të cilin rrjedhte një ujë i turbulltë dhe i mbushur me kafka njerëzish, të cilët gjithnjë më vështronin me sy të nxjerrur, në të cilët hetohej një dhembshuri e paqartë. Kisha zënë të humbja forcën e trupit dhe të mendjes. Gjërat që më rethonin kishin trjatë dhe madhësi të papërcaktuar. Për çudi ato ndërronin trajtën dhe madhësinë orë e çast. Një proces i këtillë më shkaktonte thyrje nervore, nga e cila shpesh e humbja vetëdijën. Një mendje e marrë me thoshte se gjithë kjo mynxyrë ishte pasojë e shkaktuar nga një mallkim i vjetër që kishte ardhur nga njeriu që më kishte sjellë në botë pa dëshirën e vet. Ajo mendje shpesh më thoshte se unë kisha lindur i vdekur, por që isha denuar të jetoja në mesin e të gjallëve. Kisha zënë të shndërrohesha në një trup statik që është zhveshur nga ndjenjat dhe i cili zë një vend fare të parëndësishëm në natyrë. Në brendësinë e trupin tim çdo gjë kishte vdekur para lindjes. Qëndroja në fund të një tuneli të cilit nuk i shihej fundi… Dhe një ditë në një skaj të atij tuneli u shfaq një xixë e vogël shprese: e vetmja gjë që më kishte mbetur ishte që të arratisesha nga kjo jetë e tërbuar, teket e së cilës kurrë nuk arrita t’i kuptoj. Vetëm atë rrugë e kisha të hapur. Të tjerat m’i kishte mbyllur jeta pa kurrfarë mëshire. Kam mbetur pa asgjë si të isha një kërrmë që gjendet në një fushë të braktisur. Edhe miqtë me të mirë më kanë hudhur në humnerën e harresës. Ka shumë vjet që askush nuk ka shkelur në pragun e derës sime. Shumë mendojnë se kam vdekur dhe se në këtë gërmadhë gjendet kufoma ime që dekompozohet ngadalë…
Më vështroi me dy sy të fikur dhe sikur kërkonte shpëtim nga unë. U mundua të krijonte një qeshje të dhunshme, por i mungonte forca. Guri që i kishte mbirë në zemër nuk e lente të gëzohej së paku për një çast të shkurtër. Dukej i dërrmuar sikur dy herë të kishte kaluar nëpër tërë ferrin. E luta me përgjërim që të shtrihej e të çlodhej, duke i premtuar se në mëngjes sërish do ta vizitoja, madje se do t’i sjellja me vete dhe disa nga miqtë e tij të fëmijërisë. Më përcolli deri te dera, duke ecur me këmbët që mezi i vinte në lëvizje. Në ndarje më përqafoi disa çaste duke qarë si të ishte fëmijë...
Tërë natën nga imazhi nuk munda ta dëboj trajtën e tij. Më dukej sikur ai qëndronte pranë meje dhe gjithnjë më fliste për fakeqësitë e jetës së tij. Bashkë me të qaja edhe unë. Në fund vendosa që ta nxjerr nga ajo gërmadhë e ta strehoja në një shtëpi të bukur.
Kur shkova të nesërmen në mëngjes në shtëpinë e tij mbeta i shtangur. Të gjitha gjërat që gjendeshin brenda asaj dhome të vogël ishin përmbysur. E kërkova nëpër të gjitha anët e dhomës, por ai nuk gjendej askund. Në hapësirën e dhomës së mugët e kishte lënë vetëm hijën e trishtimit dhe të dhembjes që vazhdonin të jetonin edhe pa të…

　
　
　
　
　
MUNGESA TOTALE
　

Duhej të kishte qenë mesi i natës kur një ankth i vjetër më zgjoi nga një gjumë i trilluar. Hija e ankthit vazhdoi të më mbështillej nëpër mendje si të ishte një gjarpër i ngordhur. Të gjitha organet e brendshme kishin zënë të tkurreshin, kurse mushkëritë të fryheshin nga mungesa e ajrit. U ngrita në këmbët që më dridheshin nga disa parandjenja të kobshme. Çdo gjë që më rrethonte më dukej e mbështjell në velin e një misteri që më mbyste përdhunshum. Edhe vevetja më nuk ishte ajo që kishte qenë dje. Për çdo ditë diçka shkëputej tinëzisht nga jeta ime. "Pse u ngrite?!" m’u bë sikur më pyeti dikush që dukej sikur më vështronte përtej mosqenies. Vonë e kuptova se një pyetje të këtillë për çdo ditë ia parashtroja vetvetes, e cila gjithnjë mungonte. Ajo, në vend që të më përgjigjej, i zgurdullonte sytë e ndryshkur, të cilët ishin të mbushur me merimanga. Desha t’i them: hapi sytë e vështroje botën në të cilën çdo gjë mungon, madje edhe vdekja! Mirëpo, urat që dikur na kishin lidhur në mes veti ishin shembur përgjithmonë... Desha të shtrihem në shtratin e vjetër për ta vazhduar atë proces të kotë derisa të vdisja. Në atë çast përtej errësirës u shfaq një zë me trajtë të përgjysmuar: përse duhet të shtrihesh në arkivol kur ende s’ke vdekur?!... Po unë jam denuar të jetoj e vdekje të mos kem, të zvarritem nëpër një rrugë që s’më shpie askud! Ajo është një rrugë që gjithnjë sillet nëpër një rreth të mbyllur. Çdo ditë e jetës sime është një përsëritje e neveritshme, e mbushur me ankth e monotoni, pa të cilat jeta nuk mund të ekzistonte. Ngritem në mëngjes me gjysmë shpirti, ngase gjatë tërë natës më torturon frika se mëngjesi nuk do të shfaqet kurrë! Pastaj mendjen fillon të ma turturon obsesioni tjetër: si të gremisi ditën derisa të shfaqet mbrëmja, e cila mund të mos vie fare! E në mbrëmje sërish rishfaqet e njejta ndjenjë torturuese: si të dal në mëngjes, i cili shpesh mungon. E tërë jeta shndërrohet në një turturë rutinore, e cila është bërë pjesë përbërse e jetës...
Fillova të sorollatem nëpër hapësirën e zbrazët të dhomës së errët. Hapësira, si prej inati, zuri të tkurret ngadalë, të zhduket nga sytë e mendjes e pastaj të shndërrohet në mosqenie. Disa çaste u zvarrita kuturu nëpër hapësirën që nuk ekzistonte fare. Kërkoja të gjëja mëngjesin, por ai mungonte. Fillova të rrëshqas nëpër rrathët e kohës, e cila më mbështillej si gjarpër nëpër sy e nëpër mendje. Paprimtas ndjeva se në jetën time ishte grumbulluar një sasi e madhe e kohës, e cila më rëndonte si të ishte një kodër e madhe. Nuk dija ç’të bëja me kohën e tepërt, si ta mbysja dhe të shpëtoja nga turturat e saja. Si për inat ajo zgjatej si të ishte një masë plastike. Një ndjenjë ogurzezë hynte në mes meje dhe kohës e pastaj ushqehej me copat e shpirtit tim... Duhej të vinte mëngjesi sa më parë e pastaj të dilja nga dhoma e ngushtë, në të cilën mungonte ajri,drita, të nxehtit dhe çdo gjë tjetër. Mirëpo, s’dija ku të shkoja. S’kisha asnjë vend ku mund ta mbysja ditën, e cila shtrihej para meje si të ishte një kufomë e vjetër. Edhe miqtë e mi ishin degdisur përtej shtatë bjeshkëve dhe me ta nuk mbaja kurrfarë lidhje… Disa çaste e sfilita mendjen me gjëra absurde, me gjëra banale dhe mjaft neveritëse. I shtërngova tëmthat me duart që më dridheshin. Nga brendësia e kokës me bëhej sikur mundohej të dilte një masë e lëngështë, e cila ishte grumbulluar prej fëmijërisë. Një ndjenjë e kobshme më nxiste të arratisesha nga koha, e cila kishte ardhur gabimisht në jetën time dhe së cilës nuk i takoja fare. Mirëpo, koha e mllefosur më ishte ngjitur për shpirti si rrëshirë dhe nuk më shkëputej dot as pas vdekjes. Atëherë hetova se të gjitha objektet që më rrethonin i nënshtroheshin një mungesës totale, një mungesës që të çmendte tri herë e herën e katërt të shpinte te varret. Mungasa e mëngjesi më kishte shkaktuar një qarje të madhe në mendje dhe në shpirt. Duke e vështruar errësirën si zgërdhihej me trajtën time, hetova se mungesa e gjërave filloi të rritet si të ishte një lule e hidhur që duhej të mbinte mbi varrin tim pasi ta takoja vdekjen relative. Pas pak ajo zuri të rebelohet si të ishte një kalë i harbuar. Brenda trupit ndjeva etjen si zuri të zgjohet nga një ankth i vjetër e pastaj të ndezte të gjitha organet. Me sytë e mendjes e shihja vetveten si shndërrohesha në shkrumb e hi,të cilin pastaj era e zhdukte në hapësirë. Mungesa e ujit po më çmendte pamëshirshëm Një pikë ujë mori kuptimin e jetës. Duke e përqëndruar mendjen tek etja që lëvizte nëpër trup si të ishte një gjarpër i ngordhur, fyti m’u mbyll, kurse buzët më zunë një gisht e më shumë shkrumb. Shpirti i etur filloi një luftë të mundimshme për jetë a vdekje. Në imazh e pashë shpirtin me njëqind e më shumë plagë si kullonte gjak e qelb. Kur i hapa qepallat e lodhura vërejta se ende më mbështjellte si një qefin i vjetër errësira e frikshme. Ishte një errësirë e gjallë që mundohej të ushqehej me trupin tim. Ajo filloi të hynte ngadalë në gojë, në hundë, në sy dhe në veshë. Pesha e trupit bëhej e rëndë dhe i shëmbëllente një shkëmbit të vjetër që s’mund të lëvizë nga vendi. Errësira që gjithnjë dendësohej më krijonte bindjen se gjendesha në një skaj të ferrit. Përtej velit të trashë të errësirës i shihja njëqind e më shumë palë sy të zgurdullluar, të cilët më vështronin me frikë e trishtim. Ndjenja e frikës së paqartë filloi të m’i tkurrte të gjitha organet e trupit. Më kaploi një trill i marrë: të shndërrohesha në një krijesë mikroorganike, e cila jeton me ndjenja të vdekura. S’e dija si ta mposhtja ndjenjën e mungesës së ditës së re, e cila ushqehej me organet e brendshme. Ajo tinëzisht më kishte robëruar. Më kishte lidhur me zinxhir të trashë, kështu që tash duhet t’u nënshtrohesha tekave të saja. Nga ethet e shqetësimit zemra kishte zënë të pëlciste. Në vend të saj gjendej një gur i vogël, i cili së shpejti do të pëlciste nga mungesa e gjakut... Diçka më thoshte se më mungonte koha për të jetuar dhe për të vdekur. Para pak çastesh kisha pasur kohë të tepërt dhe të panevojshme, kurse tash ajo më mungonte. Jeta jashtë kohës mori një kuptim tjetër që i shëmbëllente një ankthit të gjithanshëm. Më kapluan ethet e dyshimit të vdekjes së shpejt. Ajo kishte marrë trajtë konkrete dhe qëndronte ulur këmbëkryq. Çdo gjë mungonte, vetëm ajo ishte prezente. Qëndroja indiferent ndaj të gjitha proceseve. I ngjaja një statujës së vjetër, të cilën dikush e harron në një fushë të braktisur. Edhe shpresa se çdo gjë është vetëm ankth më braktisi. Çdo gjë vazhdonte të arrtisej nga jeta ime. Dikur edhe vetvetja më tha "Lamtumirë përgjithmonë!" Mbeta lakuriq në mes të jetë dhe vdekjes... Në atë katrahurë të rrëmbyeshme ndjeva zorrët si filluan të ekzekutojnë një melodi të pikëllueshme. S’kisha ç’të haja, përveç të ushqehesha me errësirën e thellë. Jo, i thashë një qenies së vdekur që bënte roje pranë meje, një denim të këtillë s’e kam merituar as nga Zoti e as nga Djalli!... I zhytur në kthedrat e ndjenjave rebele fillova të qeshi marrëzisht me gjërat që mungonin...
Qëndroja në krahët e shpresës dhe pritjes së kotë. Ëndërroja të agonte mëngjesi ,i cili do të më lironte nga ato gjëra që po më mbysnin. Një zë përtej mosqenies më tha: mëngjesi s’mund të vjen pa u mbuluar trupi yt me dhe!... U shtrina në shtratin e vjetër, aty ku dikur prindërit e dashur kishin dhënë shpirt. Koha ishte lidhur nyje dhe s’lëvizte fare. Dëshirja të evuloja me natyrën dhe me gjërat që më rrethonin. Mirëpo, isha denuar që ta gremisja jetën duke u marrë me gjëra të tepërta e krejtësisht të panevojshme.

　
　
　
　
VARRI NË ZEMËR
　

Derisa qëndronte në fushën e gjelbëruar në imazh iu shfaq fytyra e saj e dashur,sytë e qeshur që shkëlqenin nga lumturia, duart e zgjatura drejt tij. Zemra po i rrihte me ritëm të çakorduar nga do ndjenja të paqarta, të cilat zhdukshin ende pa u krijuar mirë. Dëshironte të mendonte për gjëra të lumtura, të cilat i silleshin si një lumë i rrëmbyeshëm nëpër haspësirën e turpit. Kurrë më parë nuk e kishte ndjerë vetëm më shumë të ngazëllyer. Për herë të parë po e shijonte kënaqësinë e mirëfilltë që po i dhuronte jeta... Nga ato ndjenja të fuqishme e trandi trajta e saj, e cila sikur doli nga imazhi i tij e tash qëndronte në një hapësirë të ndritshme, me tërë madhëshinë dhe bukurinë e pafundme. Një zë i largët i thoshte: "Kjo nuk është qenie tokësore, por një vegim që së shpejti do të zhduket përtej mosqeniesë!" Vinte si një flutur nëpër një fushë të paskajshme e të mbushur me lule. Një mendje i thoshte sikur ishte duke jetuar në një skaj të parajsës. Shpirti si një vullkan i aktivizuar po i gufonte nga pesha e lumturisë. Brenda vetvetes po ndjente diçka që nuk mund ta përceptonte. "Pse vallë e dua kaq shumë?!" filloi ta pyeste vetveten me një zë që i dukej i huaj dhe i cili jehonte nga një kohë tjetër. Ia pa sytë që lëshonin shkëndija ngazëllimi. Fytyra e saj i gjasonte një engjulli që gabimisht ka zbritur në tokë e më nuk mund të kthehet në qiell. Ajo po afrohej ngadalë, me një hap të qetë e të heshtur, duke i dhuruar një qeshje magjike. Vetëm disa metra pa iu hedhur në përqafimin e ngrohtë nga një anë e papërcaktuar u dëgjua një krismë e fuqishme, e cila zgjati një kohë të shkurtër, ndoshta sa çel e mbyllë sytë. Ajo u shtang sikur këmbët t’i kishin hyrë nën dhe. Me sy të vagëlluar zuri të vështronte fytyrën e tij të zverdhur. Ai me shikime të dhembshme i lutej të shkonte drejt tij, të mos e ndalte hapin. Sytë e saj filluan të mbulohen me një tis të tejdukshëm, derisa trajta e tij u zhduk nga hapësira. Këmbët iu këputën në gjunj. E zgjati dorën e djathtë drejt tij sikur t’i lutej që ta ndihmonte të arratisej nga vdekja. Ngadalë, si një lis i prerë, zuri të lëshohet në tokën e ftohtë. Vrapoi si pulës që ia kanë këputur kokën drejt saj. E rrëmbeu në duar që i dridheshin nga trishimi që kishte mbirë në mendjen e tij. Trupi i saj ishte i ftohtë dhe i shëmbëllente një shkëmbit me borë. U mundua t’ia hapte qepallat, por ishte e kotë. Vetja i dukej sikur gjendej në një ëndërr nga e cila së shpejti do të zgjohej i vdekur. Vonë u bind se jeta është një ëndërr, e cila fillon gabimisht e më nuk di të përfundon. Brenda trupit të tij zuri të kallet një zjarr i madh, të cilin nuk ka dimër që mund ta fikë. Me sytë e mendjes e shihte veten si shndërrohej në hi, të cilin era e rrëmbente e pastaj e shkapërderdhte nëpër hapësirën e paskajshme . Zuri t’ia puthte buzët e mavijosura. Ato ishin akull të ftohta, kështu që zunë ta mërdhijnë. Zemra sikur i doli nga kraharori. E ndjente veten sikur gjendej në një botë tjetër, ngase bota në të cilën kishte jetuar deri tani ishte përmbysuer...
" Jemi betuar se do të jetojmë përgjithmonë së bashku!" dëgjoi një zë me tinguj të pëlcitur, të cilin nuk e dinte nga jehonte dhe a jehonte me të vërtetë. I erdhi të klithte të çirrej me sa fuqi që kishte. Dëshironte të mallkonte botën në të cilën gjendej gabimisht, nënën që e kishte lindur, vetveten që nuk mund t’i mposhte ligjet e marra të natyrës, kohën që e kishte mbytur për së gjalli. Mirëpo, çdo gjë në trupin e tij ishte shndërruar në kotësi... Pas një kohe që duhej të ketë zgjatur tepër shumë, kur i hapi qepallat e ndryshkura e pa veten se gjendej pranë një varrit të hapur. Diçka i thoshte se para shumë kohësh kishte vdekur, kurse disa njerëz të çmendur po e varrosnin në një varr që gjendej pranë një shelgut të tharë. Ai nuk kishte dëshirë të varrosej, ngase nuk dëshironte të ndahej nga një njeri i dashur. Njerëzit që e rrethonin i shëmbëllenin në kufoma, të cilat i luteshin të shkonin me ta në ferr. Qëndronte pranë varrit me ndjenja të zhdukura. Me sytë e vagëlluar nëpër një mjegull ose një mugëtirë të tejdukshme, e pa njeriun që i kishte dhënë kuptim jetës së tij si qëndronte e shtrirë në arkivol. Çdo gjë kishte humbur kuptimin dhe rëndësinë. Jeta dhe koha e tij ishin shkatërruar përgjithmonë e pastaj ngadalë u lëshua në varr. Çdo gjë që i përkiste atij u tret bashkë në arkivolin.Ai ishte një objekt i parëndësishëm që zinte një vend të pahetueshëm në natyrë, e cila ishte vdirrë nga sytë e tij. Për herë të fundit i pa ata sy që kishin perënduar përgjithmonë e që u shëmbëllenin yjeve të fikur. Dheu që po i hedhnin mbi trupin e saj e po e mbulonte edhe trupin e tij. Përtej mosqenies iu bë sikur dëgjoi një zë të përvajshëm. "Duhet të pajtohesh me ligjet e marra të jetës! Ëndrrat që i thurrëm së bashku realizojë me dikë tjetër!" ...Të gjitha qelizat në trupin e tij kishin vdekur përgjithmonë. Më nuk ndjente asgjë. Nuk e dinte kush ishte, çka kishte ndodhur me kohën që ishte ndalur e as pse po mbulohej me dhe për së gjalli. Edhe mendimet i ishin arratisur nga koka, e cila i kishte përlcitur. Mundohej të hynte në varr e pastaj ajo ta mbulonte me dhe. Kështu ndoshta do të ishte më i lumtur. Mirëpo, këmbët i ishin këputur në gjunj, ishte shndërruar në një mekanizëm të ndryshkur... Kur arkivoli u mbulua me dhe i ngjau sikur qielli u copëtua e pastaj rrëshqiti mbi trupin e tij. Një kohë të gjatë nuk e dinte a ishte varrosur ai apo ajo. Me sytë e mendjes e shihte veten të mbyllur në varr, kurse ajo i qëndronte te koka dhe varrin ia ujiste me lotët e nxehtë. Kishte bindje sikur po binte një shi i rrëmbyeshëm. Trupi i ishte bërë qull nga uji i ftohtë. I dukej sikur po notonte nëpër një det me ujë të ngrirë. Trupi i ishte ndarë në shumë pjesë, kurse ai me këmbë të gjymta vraponte nëpër një fushë të mbushur me varre. Një zë i largët i thoshte "Pse po ikën nga varri yt i hapur?!" Nga vështrimi i tepërtë varri zuri të zhduket nga hapësira. Në atë çast zëri i vetvetes i tha:"Ai varr nuk është hapur në tokë, por në zemrën tënde. Peshën e tij do ta bartesh gjatë gjithë jetës!" Pak më vonë i tha vetvetes:" Unë më nuk jetoj! Koha për mua është ndalur përgjithmonë si të ishte një orë e prishur!" ... Jeta pas vdekjes i dukej e neveritshme, megjithatë sërish nuk mund të arratisej prej saj. Nuk e dinte trupi apo mendja e tij zvarriteshin nëpër një hapësirë të boshatisur. Me sytë e vagëlluar e kërkonte trajtën e vdekjes apsolute, e cila për çudi gjithnjë arratisej prej tij. Pas një kohe të papërcaktuar me njëqind sakrifica mezi arriti të ngritet në këmbët që i dukeshin të huaja. Nga qielli i mbushur me re të zeza filluan të reshin do kujtime nga një kohë e vdekur së cilës besonte se kurrë nuk i kishte takuar. Përsëri zuri ta vështronte varrin me sytë që e kishin humbur fuqinë. Mbi të kishin mbirë do lule të njoma, të cila kundërmonin aromë të këndshme. U mundua ta gënjente vetveten, duke i thënë me zë të heshtur: "Ajo kurrë nuk ka ekzistuar në këtë botë të mallkuar! Atë e ka trilluar mendja ime e marrë!" ... Ndërkaq vetvetja i tha më zë të përvajshëm: "Ajo ka qenë një engjëll që patjetër i është dashur të kthehet në qiell! "... E ngriti kokën e rënduar përpjetë, e cila i dukej sikur i kishte shkëputur të gjitha lidhjet me trupin e tij. Me shikime zhbiruese filloi ta kërkonte yllin e fatit të tij. Pak më vonë kuptoi se ylli i tij përgjithmonë kishte perënduar, andaj e vetmja rrugë e tij ishte që të mbyllej në guacën e vetmisë dhe aty ta tjerrte kohën që pikonte pelim të zi...
"Të jetosh i vdekur në mesin e të gjallëve qenkëshka shumë rëndë!" i tha vetvetes me zë të mekur...

　
　
　
　
　
FAJTORI

Kur vjeshta filloi të pikturonte një peizazh të zymtë, atëherë kur mendoja se ishte çasti më i volitshëm për t’u çlodhur nga një rrugë e gjatë, u përhap fjala si rrufe se do të shkonim në mal për disa ditë ose për disa vjet. Pasi që apriori kuturisa të mos lëvizja nga shtëpia as që dëshiroja të dija shkakun përse bëhej një udhëtim kaq i gjatë,madje në një kohë me mot të ftohtë e me shi. Edhe po të mbetja fillikat në shtëpi nuk e kishte ndërmend të kaloja nëpër ato rrugë të rrëpirta, nga të cilat gjithnjë çuditërisht jam frikësuar. Disa ditë në tërë shtëpinë ndjehej një atëmosferë ngazëllyese, e cila fare lehtë hetohej në fytyrat e të gjtihëve. Gjatë kësaj kohe në imazh gjithnjë më faniteshin ato ditë të mbushura me vetmi, me të cilat do të ballafaqohesha shumë shpejt. Nuk kisha ide si ta mbysja atë vetmi të qartur, e cila më vështronte përtej një errësirës së tejdukshme si të ishte një bishë e egër. Sapo ato gjëra të neveritshme i hidhja në humnerën e errët të mendjes, një dorë e paduksahme tinëzisht i hudhte mbi pasqyrën e vagëlluar të mendjes së dërrmuar...
-Edhe ti duhet të vish me ne,madje të vish edhe nëse nuk e dëshiron një gjë të këtillë! - më tha një zë me do tinguj të akullt. Ai zë më ngriu të tërin e pastaj më mbërtheu për shtrati.Mendimet filluan të luftonin në mes veti me një vrazhdësi e egërsi të madhe. Ndjenjat rebele grindeshin pa pra, duke e kafshuar njëra-tjetrën pamëshirshëm. Koka kishte zënë të më pëlciste nga një dhembje e pazakonshme. Më bëhej sikur së shpejti do të shndërrohesha në torzo. I shëmbëlleja një njeriut që ka humbur çdo gjë, madje edhe kohën...
- O Bac, dëgjom vetëm një herë,- i thashë me një zë të përvajshëm, i cili sikur buronte nga fundi i zemrës së pëlcitur,- dëgjon vetëm pak se...
- Vendimi është i prerë! Bëhu gati se nesër në agim do të nisemi!- dhe pasi i la fjalët brenda si të ishin kufoma të pavarrosura e përplasi derën i xhindosur me sa fuqi që kishte. Pastja doli jashtë i tërbuar si një bishë e egër...Disa çaste qëndrova indiferent sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Të gjitha mendimet më ishin ngrutësuar. U mundova t’i mposhtja të gjitha ndjenja ogurzeza që sorollateshin si korba nëpër kokën e rënduar. Me duart e mia e varrosa durimin, shpresën dhe lumtrurinë. Me këmbët që mezi më mbanin i rrafshova tri varre, të cilat gjithnjë vinin pas meje. Isha kredhur në një humnerë të mbushur ankth, i cili gjithnjë ushqehej me jetën time. Më nuk dija a jetoja apo vetëm shtiresha se jetoja... Gjatë tërë natës me sy të zgurdualluar vështroja do gjëra pa trajtë e pa formë, të cilat sorollateshin rreth trupit tim të ngurosur. Një gur i rëndë, i cili kishte lëshuar rrënjë të thella në zemrën time rritej pa pra. Errësira hynte në qepallat e mia e pastaj gërmonte në thellësinë e tyre. Dëshiroja të dilja nga lëkura e pastaj të trtetesha në errësirën e natës. Mundoshesha t’i frenoja sfilitjet, por ato gjithnjë mbinin nëpër fushën e jetës sime si të ishin bimë halore. ..Kjo është nata e fundit, më thoshte një zë i largët. Nesër do të varrosem në një vend të largët.Korbat do të ma hapin varrin... Më bëhej se nata nuk do të kishte mëngjes fare.
Kur më në fund erdhi mëngjesi, një mëngjes i zymtë, me një acar të çuditshëm, u nisëm për në mal. Rruga e ngushtë ishte e mbushur me baltë dhe heshtje. Më bëhej sikur po shkoja për ta varrosur vetveten që kishte vdekur gabimisht. Me sytë e mendjes e përfytyroja çastin kur kortezhi, të cilit i printe njeriu që më kishte sjellë padashur në jetë e pastaj ishte penduar që e kishte bërë një gjë të këtillë, ndalej pranë varrit të hapur. Pastaj ngadalë brenda lëshohej trupi im që ende nuk kishte vdekur tërësishst... Çapitesha me hapa të rëndë. Mendjen e kisha të trurbullaur, kurse në kokë më kishte hyrë një mjegull e denduar që nuk më lente të shihja asgjë. Dielli më dukej sikur ishte lëshuar mbi kokën time dhe gjithnjë më kërruste. Koha tashmë ishte ngurtësur. Nëna qëndronte pranë meje dhe vazhdimisht dëneste nga një dëshpërim i thellë. Mbi fytyrën e saj të zverdhur kishte rënë një mallëngjim i egër, të cilin s’mund ta mposhtte. Ajo i shëmnbëllente një hënës së përgjysmuar që ka vdekur në mëngjes...
-Ah, si nuk vdiq ky i mallkuar, por jetoi që të të shkatërrojë jetën tënde se jeta ime s’më dhembest fare!- thoshte me një zë që më shumë ishte vaj e që buronte nga thellësia e zemrës së shkrumuar. Nuk e dija a zvarritesha drejt zhdukejs apo qëndroja në vend duke u sjellë në një rreth vicioz. Ishte një përzierje e nevetishme e ndjenjave, të cilat humbnin trajtën reale dhe merrnin trajtë joreale. Objektet që i shihja më ngjanin në kufoma, të cilat çuditërisht më vështronin me sy të verbër. Në mesin e tyre e shihja edhe kufomën time, të cilën e hanin korbat dhe krimbat. Dëshiroja ta shkatërroja atë imazh të plogështë që ishte tiposur në një skaj të mendjes. Mirëpo, forca më ishte shterur si të ishte kandil që mbetet pa gaz. Isha shndërruar në një mekanizëm që vihet në veprim nga forcat e jashtme...
Nuk e pashë fare se nga doli një mbrëmje e plagosur që zvarritej me këmbë të thyera. Ajo e lëshua mbi hapësirë së bashku me do krrokama të thekshme e me do ulërima të zgjatura. Vetëm atëherë nga qepallat e ndryshkura i largova merimangat dhe vërejta se kishim arritur në një mal me lisa të mëdhenj, të cilëve nuk u shihej fundi. U mundova të shquaja dikë e diçka, mirëpo çdokund shtrihej një vetmi e qartur, e cila më mbështillej rreth qafës si të ishte një gjarpër i madh. Isha kredhur në rrjetën e një frikës së paanë, në të cilën ngadalë kisha zënë të mbytesha. Dëshiroja ta thërrisja nënën të më nxjerrte nga ajo gjendje e mundimshme. Mirëpo zëri nuk më formësohej dot. Nuk e dija çka kishte ndodhur me mua as me të tjetrët, të cilin ishin tretur pa gjurmë. Mendime të kobshme më silleshin vërdallë nëpër kokën e rënduar. Nuk dija ç’të bëja me vetveten as me kohën që më vështronte përtej errësirës. E vetmja gjë që duhej ta bëja ishte që të mendoja për gjëra të lumtura. Mirëpo, mendimet mezi arrija t’i krijoja vetëm me gjysmë forme. Nga ato mendime të përgjysmuara dolën tri hije të bardha, të cilat vallëzonin rreth trupit tim të shtrirë pranë një humnere të thellë. Nga një largësi e papërcaktruar jehonin do ulërima ujqish të uritur, të cilët kërkonin trupin tim për ta ngrënë. Mundohesha të ngritesha nga vendi, por një forcë e padukshme më mbante të mbërthyer. Më dukej sikur isha i gozhduar... Stinët filluan të ndërrohehen njëra pas tjetrës me shpjetësi të rrufeshme. Koha rrëshqiste si të ishte një lumë i rrëmbyeshëm, kurse unë qëndroja larg saj. Qëndroja gjysmë i fjetur e gjysmë i zgjuar. Çdo gjë që më rethonte ndryshonte trajtën dhe formën... Një ditë ose një natë ( pasi ato vështirë arrija t’i dalloja) arrita të ngritem nga vendi si të ngritesha nga varri. Fillova të sorollatem nëpër atë hapësirë të shngjyrosur. Zvarritesha tërë kohën e në fund arrija në fillim të shtegut. Dëshpërimi me një shpatë të mprehtë në dorë ma copëtonte zemrën. Gjithnjë e më tepër bindesha se nuk mund ta gjeja rrugën që më nxjerrte nga ai mal i madh, në të cilin jetoja me vetminë time të qartur. Shpesh binte shi dhe i lagte ato pak gjëra që gjendeshin rreth meje. Gjithnjë mbisundonte një stinë e ftohtë, e cila e sjellte një mjegull të zezë që i gëlltiste gjërat që mungonin. Qielli dukej sikur kishte mërguar së bashku me dielllin... Kushedi sa vite i treta në brendësinë e atij mali, duke mos mundur të gjaj rrugën që më nxjerrte prej tij. Një ditë m’u duk sikur e gjeta shpëtimin që e kërkoja. E pashë me sy të vagëlluar njeriun që më solli pa dëshirën time në jetë e pastaj më mbylli në këtë mal të shkretë. Ai gjendej vetëm pak metra larg meje. Më vështroi me dy sy të mbushur urrejtje e mllef sikur të dëshironte të më gëlltiste. E thirra shumë herë me sa zë që kisha. Ai përsëri më vështroi me dy sy të zgurdulluar, në thellësin e të cilëve lodronte një urrejtje e çuditshme. Pastaj një zot e di nga u tret dhe kurrë më në jetë nuk e pashë. Më kot vazhdova ta kërkoj rrugën që më nxjerrte nga ai mal i mallkuar, në të cilin dielli gjithnjë mungonte.
"Kush është fajtor për sfilitjet e mia?" më pyeste një zë i largët në vetvete. Nuk guxoja t’i përgjigjesha. Flokët vazhdimisht më rriteshin e pastaj edhe më thinjeshin. Fytyra vazhdonte të më mplakej pa mëshirë. E unë nuk bëja tjetër veçse kërkoja rrugën që më shpinte larg atij mali të mbushur me korba e ujq të uritur...
Disa ditë para se të takohesha me trajtën e vdekjes reale, përtej mosqenies erdhi nëna, të cilën e përfytyroja të vdekur, dhe më nxori nga mali. Mirëpo mezi më njohu, ngase isha mplakur aq shumë sa që mezi qëndroja në këmbët e mia. Kur arrita në shtëpi i gjeta do njerëz të cilët, as nuk i njihja, as nuk më njihnin...

　
　
　
COPËTIMI I SHPIRTIT


Në xhamin e ndotur të dritarës së vogël paprimtas u shfaq një mëngjes i hidhur, me fytyrë të mërzitur e me sy të pikëlluar sa që dyshohej se së shpjeti do të ndërronte jetë.
"Edhe mëngjesi më nuk është siç ka qenë dikur! Vjen për pak çaste e menjëherë pendohet që ka ardhur e pastaj bën vetvrasje në mënyrë të qetë!"
Fliste me veten e tij me një zë të qetë derisa e vështronte hijen në mur, e cila gjithnjë dridhej nga shtypja e ajtrit të ftohtë. Nga sytë e vagëlluar i rrjedhte një lumë me zjarr, me një zjarr të furishëm që s’mund të fikej as pas vdekjes. Mundohej ta gëlltiste një send të padukshëm që kushedi kur i kishte mbetur në gurmaz. Derisa e gëlldiste me vështirësi të madhe sendi i mprehtë ia prente ngadalë organet e brendshme duke i shkaktuar dhembje nëpër gjithë trupin.
"Më parë pranoj të vdes se sa ta gëlltis këtë send të mallkuasr!" i tha vetvetes i nevrikosur. Një drithërimë e fuqishme ia përshkoi gjithë trupin e dërrmuar. Djersë të ftohta filluan t’i rrjedhin nëpër ballin e regjur. Filloi të dridhet nga ethet dhe zjarrmia. Dridhjet iu ndalen vetëm pasi të gjitha organet iu ngrinë. Trupi i tij ishte shndërruar në një statujë të gjallë, e cila zinte një vend të parëndësishëm në hapësirë.
"Duhet ta gëlltisesh patjetër! Vetë e fute në gojë e tash erdhi koha ta gëlltisesh!" i thoshte një zë i ashpër që vinte përtej mosqeniesë. Ata tinguj të furishëmn e godisnin në kokë si të ishiin gurë të mëdhenj që lëshohen nga qielli. Zëri i zhveshur nga zanoret qëndronte para tij si ti ishte një kufomë e vjetër, të cilën koha s’ka forcë ta dekompozon.
"Më mirë pranoj të vdes se sa ta gëlltis!" iu përgjigj sërish vetvetes ose dikujt tjetër që e vështronte me përbuzje përtej një kohës së perënduar. Ajo kohë e mallkuar qëndronte e varur në një kornizë në një skaj të hapësirës. Një parzierje e gjërave reale dhe ireale që ndodhën në brendësinë e mendjes ,zuri të krijonte një gjendje plot angështi. Ishte një gjendje e amulltë, gjatë së cilës kishte bindje se gjysma e trupit kishte zënë të vdiste para shumë kohe dhe se ky proces tashmë kishte marrë fund.
"Me gjysmën e turpit e kam të vështirë të arrij në fund të jetës!" mendoi me vetveten derisa një dorë e padukshme dhe e rëndë e mbërtheu me gozhda.
Me sytë e mendjes e shihte trupin e vet të përgjysmuar si zhvarriej në një rrugë të boshatius nga qeniet e gjalla. Dukur u ndal sikur para tij të shtrihej një vdekje adimenzionale e cila prej lindjes e përcjellte si një hije e gjallë.
"Ku dreqin mund të më shpie kjo rrugë?!" e pyeti vetveten. Disa çaste shpresoi se vetvetja do t’i përgjigjej. Mirëpo vonë heroi se vetvetja i mungonte, madje ajo gjithnjë i kishte munguar. Pahetueshëm i ishte shkëputur nga tupi i tij e tash bënte jetë të pavarur në një skaj të botës.
"Të gjitha rrugët më shpiejnë atje ku s’dua të jem!" i tha vetvetës ,e cila në atë çast gjendej shumë larg tij dhe sigurisht bënte një jetë tjetër më të lumtur.
Dëshiroi të ecte, të shkonte dikah, vetëm të mos qëndronte në vend i ngursour. Mirëpo ndjenjat ogurzeza ia paralizuan gjymtrët. E tmerronte frika e paqartë, e cila i thoshte: kudo që ta hedhësh hapin do të shkellësh mbi trupin tënd të vdekur!
"Mjaft e ushqeva shpirtin me helmin që ma prodhonte shpirti im! Mjaft jetova mbi krahët e durimit. Dikur fijet e durimit u këpuiten si fije bari..."
Edhe më tutje deshi të fliste me një njeri të dashur që duhej të ishte pranë tij, por sa herë kishte nevojë për të ai mungonte. Mungesa e asaj krijese të dashur i sjellte një trishtim të madh. Dëshironte ta zbrazte lumin e mllefit që i ishte mbledhur si një ortek në shpirt... "Njëqind herë të rashë në gjunj e pastaj t’u luta si fëmijë duke të të këshilluar: largoje mjegullën nga sytë se ajo të ka vërbuar! Mos e ushqe shprtin me trillime të panovjshme. Mos i bën katikule vetvetës! Një ditë gabimi në jetë do të të shkel si një rrotë e rëndë prej çeliku...
U lëshua në kthedrat e heshtjes së kobshme. Pështyu tri e më shumë herë me një pëpbuzje të pakuptimtë mbi rrugën e pluhrosur. I ngjau sikur pështyma i ra mbi fytyrën e vet të ngrysur. Me gishtat e tharë e fshiu pështymën që s’ishte fare nga fytyra. Çdo gjë i nënshtrohej një transforimi të çuditshëm, të cilin s’ishte në gjendje ta zbërthente. Të gjitha ndjenjat i ishin arratisur nga trupi dhe mendja. Më nuk ndjenjta as nuk përjetonte asgjë. Veten e krahasonte me një trup të ngurtë që zë një vend të parëndësishëm në një peizazh të pikturuar keq.
"Ka ardur koha që ta ndaj zemrën në dy pjesë! Pjesa e zemrës që do të më takoj mua do të vazhdon të prodhojë një helm të rëndë me të cilin do ta ushqej shpirtin tim derisa ta takoj fytyrën e vdekjes"
Filloi t’i vështronte mjegullat me përgjerim thuase kërkonte shpëtim prej tyre. Në qiell dikush kishte krijuar një peizazh të pajetë, i cili ta shtonte disponimin për të trokitur në dyert e ferrit sa më parë. Në asnjë skaj të tij, aty ku ishte ndezur një zjarr i madh, me shikim zuri të kërkonte një krijsë të çmueshme,të cilën kurrë s’e kishte pasur. Edhe pse i kishte sytë, madje shihte fare mirë, sërish e gllabëronte mendja se ishte vërbuar! Çdo gjë që e rrethonte kishte bindje se është pjellë e medjes së dërrmuar...
"E tërë jeta është vetëm një zvarritje e mundimshme!" i thoshte vetvetës me zë të dëshpëruar.
Një pjesë e trupit të leqendisur vazhdonte të jetonte, kurse pjesa tjetër kishte vdekur. Kishte vdekur përgjithmonë...
Në mendjen e dërrmuar iu shfaq pa dëshirën e tij një pikturë e vjetër që e kishte mbuluar pluhuri i harresës. Në atë pikturë kishte zënë vend një fytyrë e heshtur, e mbërthyer nga një gazavaj i çuditshëm. Sytë e zhytur në vegime gjithnjë e akuzonin për gjëa banale, të cilat i ngjallnin neveri të përzier me trishtim e që e bënin të vjellte...
"Sa më shumë që më donte aq më shumë i shtohej urrejtja e sa më shumë që më urrente aq më shumë i shtohej dashuria! Shpirti i saj ishte i mbushur me sadizëm, i cili aktrivizohej sa herë që dashuria arrinte shkallën më të lartë... Ditë për ditë e copëtonte shpirtin derisa e ndau në dy pjesë... I ngjau sikur ishte kredhur në një humnerë të mbushur me pikëllim, nga e cila s’mund të dilte as pas vdekjes. Duke e ndjekur një hija e tejdukshme ngadalë iu qas dritares së ndotur nga insektet. Mëngjesi qëndronte i varur në një skaj të xhamave të pistë dhe dukej sikur tri herë kishte bërë vetvrasje.
"Ky s’është mëngjesi i zakonshëm!Është një mëngjes i trilluar që kërkon të më mbyt... Eh, dikur sa shumë që i kam adhuruar mëngjeset! I kam adhuruar deri në çmenduri! E doja marrëzisht agimin, lindjen e diellit e përjetoja si një rilindje të shpirtit... E tash?!...Në zemër ndjeu peshën e rëndë të një shkëmbi, i cili e pengonte të lëvizte normalisht.
"Gjatë gjithë jetës jam denuar ta barti këtë guri e kur të vdes do të ma ngulin te koka mbi varr" i tha vetvetës i dëshpëruar. E zuri kokën me duart që i dridheshin. Filloi ta shtërngonte fuqishëm. Një parandjenjë e kobshme i thoshte se së shpejti edhe koka do t’i shkëputej nga trupi..."Po,po! Edhe trupi do të më pëlcet si zemra!...
U shtri në shtratin e fortë edhe pse e dinte se nuk mund të gjente qetësi shpirtërore. I ngjau sikur u mbyll në një varr të ngushtë, nga i cili s’do të dilte kurrë. U mundua çdo gjë ta mbulonte me velin e harresës së përjetshme. Mirëpo para syve të vagëlluar parakalonin do mendime me trajtë të përgjysmuar. Mbi të gjitha mbizotëronte një fytyrë e tejdukshme, e cila e akuzonte për do gjëra banale dhe mjaft neveritëse, nga të cila villte. Në fund ia shpallte aktakuzën, e cila e denonte me burg të përjetshme për vrasjen e qindra njerëzve, të cilët kanë jetuar njëqind vjet para lindjes së tij... Në një imazh të vjtër i bëhej sikur ia kallte varrin, në të cilin gjendej një kohë të gjatë. Pas kësaj e dehur nga lumturia dilte e kërcente nëpër një fushë të boshatiusr. Klithte e çirrej me një zë të tmerrshëm, derisa vdekja i përbirohej nëpër sy...
　
　
　
　
HESHTJA E GJALLË


Herë rrinte ulur këmbëkryq, herë ngritej në këmbët që i dridheshin nga një trishtim i egër. Çdo herë e ndjente veten më të lehtë, sikur pesha e trupit shkrihej ngadalë. "Edhe disa çaste e mund të fluturoj!" i tha vetvetes me një zë të lumtur e të ndrojtur që mezi e dëgjone. " Do të fluturoj si një shpend derisa të arrij mbi etër. Atje është një hapësirë e papanë, ku njeriu mund lirisht të çlodhet nga krajatjet e jetës. Po,po! Atje mund të jetoj lirsht! Askush nuk do të më ndal të bëj çka të dua. Nuk do të mund të më ndal askush të klithi e të çirrem si bishë e egër... Një ditë do të jem i lirë edhe të ulërij derisa të më kalbet gjuha, derisa goja të më mbushet me krimba, derisa vdekja ta hap gojë e të më gëlltit... Kur imazhi u këput vazhdoi me intesistet të shpejtuar procesin që e kishte lënë në gjysmë...
Ditëve të fundit kishte krijuar bindje të plotë sikur kishte rrëshqitur nga binarët e kohës reale. Tash e shihte veten nëpër do binarë që e shpinin në një kohë të trrilluar. Gjërat që e rrethonin kishin trajtë tjetër, të panjohur për të. As vetë nuk ishte në gjendje të thoshte si ndodhi që paprimtas gjërat rreth jetës dhe kohës së tij u rrokullisën nëpër një shteg të rrëpirtë e pastaj u fundosen në një errësirë të frikshme. Më nuk shihte asgjë, sikur dikush t’ia kishte vërbuar te dy sytë. Nuk e dinte as kur është ditë, as kur është natë. Ishte krijuar një përzierje e mistershme e gjërave. Orë e çast i ngjante sikur një diell i madh sa toka i qëndronte mbi kokë dhe gjithnjë i shkaktonte një zjarr të brendshëm. Një vetmi e qartur shtrihej në të gjitha anët. Dyshonte se në tërë botën mbizotëronte ajo vetmi e tërbuar. Ajo, si për inat shpesh ia nxjerrte gjuhën e krimbur e pastaj zgërdhiej me të paturpësisht. Ngado që shkonte ndeshej në një heshtje të mbarsur, një heshtje që merrte formën e vdekjes e pastaj e ndjekte si një hije e gjallë për ta gëlltitur. Prej lindjes ishte orvatur të ikte nga heshtja. Mirëpo, ngado që shkonte shtrihej pushteti i saj. Ishte një heshtje e egër, me dhëmbë të krimbur. Shpesh, kur dhembja arrinte kulmin, mbyllej në vetminë e qartur dhe mallkonte çdo gjë:kohën së cilës i takolnte gabimisht, jetën nga e cila nuk mund të arratisej, hapësirën që ishte mbushur me helm, natyrën që i shëmbëllente një pikturës së vdekur...
Detin e mllefit e derdhte mbi nënën, e cila e kishte lindur gabimisht në një kohë të rebeluar.
"Në jetë kam bërë shumë gabime fatale!" i tha vetvetës. Dëshironte ta ngushëllonte shpirtin që ishte gati të pëlciste nga mëzia, të cilën ia kishte sjellë heshtja e trashur. Një ditë një njeri kishte zbritur nga mali, atje ku kishte bërë një jetë të shkëputur nga realitet. Thuhej sa atje kishte shkuar për ta vrarë ujkun e pasi e kishte vrarë ishte kthyer në mënyrë triumfale. Një ditë kishte hyrë në mes të turmës e pastaj kishte klithur me një zë kërcnues: "Do t’ua djeg gjuhën dhe zemrën me zhig! S’dua të dëgjoj asnjë fjalë!" Deshën, s’deshën u pajtuan me vendimin e njeriut që kishte zbritur nga mali. I zgjatën duart dhe e përqafuan heshtjen e përjetshme. Njeriu që ishte shoqëruar tërë kohën me arinj e ujq, një ditë tjetër i ishte tekur e pastaj kishte klithur e ishte çjerrë me zë të lartë: "Unë duhet të flas e ju duhet të më dëgjoni!" Ata që e vështronin vengër i fyente pa mëshirë,ua shante nënën shtatë e më shumë herë, pastaj motrat ua shkërdhente, i quante " muta të kalbur" që i frikësohen ujkut... Ata që s’u pajtuan me të ishin mbyllur në guacën e heshtje së kobshme. Askush nuk dëshironte të mbeste pa gjuhë e ndoshta edhe pa zemër..."Edhe sot jam thelluar në botën e heshtjes, të një heshtjes së përjetshme, e cila më hanë për së gjalli si të ishte një kirmb i varrit..." Me kalimin e kohës ndjeu se heshtja ngadalë po e mbyste, po e shndërronte në një qenie amorfe, në një qenie që ka gojë, po që ajo i shërben vetëm për të hëngër... Dhe një ditë apo një natë një njeri nuk mundi ta përballonte pushtetin e egër të heshtjes. Ngadalë i këputi fijet e durimit të rrejshëm. Me duat e mërdhira e rrëmbeu një kazmë të vjetër e pastaj me të e theu heshtjen e stërtrashur. Me njëqind sakrifica i riktheu në jetë organet e ndryshkura të të folurit. Me një zë të thekshëm bëriti:O njerëz të çmendur! Dilni nga vorbulla e heshtjes mortare,sepse edhe ashtu jeni të vdekur.Mos lejoni që heshtja t’ua kalb trupin... Të nesërmen pa aguar mirë mëngjesi në fushën ku gjendeshin varrezat gdhiu një varr i ri. Prej asaj dite të kobshme edhe gurët zunë t’i nënshtrohen ligjit të pashkruar të heshtjes, madje edhe zogjtë nuk guxonin të cicëronin lirshëm...
Disa çaste kishte qëndruar këmbëkryq, i ulur në një skaj të dhomës së errët, në atë dhomë ku heshtja të hante për së gjalli. Ëndërronte që së shpejti të shkëputej nga ajo heshtje e mallkuar, e cila sikur ia kishte hëngër një pjsë të madhe të zemrës. Shpesh ajo i dukej sikur ishte shndërruar në një guri të rëndomtë, i cili pastaj kishte pëlcitur. Nuk kishte mundur t’u duronte fyerjet, njollosjet, etiketime, shantazhet... Pendimi për çdo gjë zuri ta ngulfaste. Ai kishte marrë trajtën e një shpatës së mprehtë e pastaj ia rjepte lëkurën e trupit të dërrmuar duke i hedhur ujë të ftohtë. Një ditë do t’ia prente edhe gjymtyrët kryesote të trupit. Shpirti i tij po pëlciste nga inati, nga mllefi dhe nga trishtimi. Çdo veprim ishte vetëm sfilitje e vetvetes, sepse heshtja ia kishte paralizuar të gjitha organet e brendshme. Çdo gjë, madje edhe kohën e kishte mbërthyer pluhuri i ndryshkur i heshtjes. Nuk i kishte mbetur tjetër përveç që të vajtonte për fatkeqësinë e jetës, e cila ia kishte vërbuar sytë e mendjes. Një zë i brendshëm i tha: do të qaj derisa të mbulohem nga lotët e mi!... Çdo gjë i dukej e tepërt. Edhe vetvetja i dukej e tepërt. Dëshironte të arratisej nga koha, nga jeta dhe nga çdo gjë tjetër. Mirëpo, të gjitha rrugët i kishte të mbyllura me gurët e varreve. Heshtja e tërbuar ia kishte zgurdulluar sytë e verbër. Ajo gjithnjë ishte zgërdhirë me jetën e tij. Zëri i saj sikur i thoshte: patjetër iu nënshtrove pushtetit tim! Ta shajta nënën, motrën, pasataj të njollosa sa desha, ta nxiva fytyrën kudo që shkove... Sot nuk ke fytyrë të dalësh jashtë katër mureve, sepse njerëzit të pështyjnë në fytyrë... Ha-ha! Tingujt e rrëmbyeshëm që dilnin nga imazhi ia shponin zemrën si të ishin gozhda të mëdha. E kaploi frika se së shpejti do të vdiste,e pasi të varrosej heshtja do të vinte dhe do të kënaqej duke u pëshurrë mbi varrin e tij... Ha-ha! As të vdekur nuk do të të lë të qetë! i thoshte ajo me zë të zgjatur. Dëshironte të dilte nga lëkura e tij, por ajo ishte bërë shumë e ngushtë. Brenda lëkurës ishte bërë e pamundur të jetonte. Aty bënte vapë e madhe, pastaj menjëherë bënte acar i madh. Trupi i tij herë ngrihej e herë shkrihej. Pas çdo procesi kishte tjetër formë, tjera dimenzione. Jeta e tij i nënshtrohej procesit të metamorfozës. Vetëm heshtja ishte e njëtrajtshme. Ajo shtrihej në të gjitha anët. "Çdo gjë në botë e ka fundin, i thoshte vetvetës me zë të dëshpëruar, vetëm kjo heshtje e mallkuar nuk ka fund. Fundi i saj një Zot e di pse mungon...
Edhe disa çaste vazhdoi të ulej këmbëkryq e të ngritej në këmbë. Pas një kohe të papërcaktuar një mjegull e zezë si futa ia hapi qepallat e pastaj me dhunë i hyri brenda...

Përgatiti: Haxhi Muhaxheri
20.06.2011