LUMTURI E TRETURË!
Koha po luan me castin, ndjenjat po luajne me zemrën. Vështrimi i kycyr në skutat e fshehta të shpirtit po luan pika lotësh me syrin, një moment dhe gjithcka u rikthye në atë cast dhe kohë të paharruar. Një pikë e nxehtë loti rrjedh mbi faqe dhe dora e tij qe edhe njëherë si më parë kërkon ta tres lotin ta shtrydhë në pëllemben e fortë dhe ta kthej në një buzeqeshje që t`ia veshi buzës, ai përshendeti duke idhuruar një buzëqeshje të kërkuar dhe pritur për kaq kohë, për kaq kohë sa kujtimi kish mbetur në një cep të paprekur të kujtesës tashme te mbuluar nga krahët e ftohtë të vetmisë. E mpirë nga befasia e këtij takimi ende lotonte, kokën e mbante të ulur poshte duke mos mundur ta përballonte dot ate dhimbje malli, fjalët i digjnin në grykë aq fortë duke kërkuar me padurim të shperthenin e kerkonin shpjegim. Grushtat kërkonin të qellonin fortë mbi gjoksin e tij për ti kërkuar një përgjigje!
Pse?
Pse vall ish zhdukur pa një fjalë. Vec një fjalë me pritë se une do të kthehem, dhe ajo do të kish drobitur dhe jetën duke pritur për dashurinë e saj të parë, për dashurinë e saj të vetme, për të vetmin djal në jetë të kthehej përseri.
Por heshti!
Qendroi në heshtje , ndërsa ai përpiqej te shpjegonte e të tregonte, që në at moment mundësia nuk e kishte lejuar për ti shprehur asgjë, se jeta kish qenë shumë e komplikuar, se koha kish bërë të pamundur për të braktisur dhe berë dashurinë e tyre sa më të huaj.
Ajo dëgjonte dhe lotonte.
Fjalet i dukeshin kaq boshe, ai zë tashme i dukej kaq i larget, kaq i panjohur, e ndërsa një cast ai shprehu se nuk ish kurrë vonë , se tashmë ai ish aty, aty pranë saj per te, nuk do te largohej me kurrë, nuk do ta lendonte më kurrë... se ai ende e donte , ajo mori guximin ngriti kokën dhe në ato momente vuri gishtrinjtë e saj mbi buze, duke e bere fjalën të hesht. Ndërsa lotët rridhnin duke marrë njëherë frymë thellë si për tu cliruar nga ajo ndjenjë e vetme dobësie që i bënte femrat kaq të pambrojtura filloi të fliste, te tregonte netët pa gjum ku ëndrrat dhe mendimet tretnin.
Se ku ish?
Pse ish larguar pa thënë asnjë fjalë?
Vitet e gjata pa lajme, ate ndjenjë shprese deri në momentin e fundit kur shikonte fustanin e bardhë mbi krevat dhe ende besonte se ai do të kthehej ta merrte njëherë e përgjithmonë në krahet e tij si dikur, duke i thënë se tashme ai ish aty. Momentin ku për her të fundit hodhi hpresën ne grumbullin e madh të njerëzve që gëzonin e lumturonin duke u lutur në heshtje se aty do të gjente atë shikim, ate ngrohtësi që për kaq kohë e kish mbajtur gjallë në zemër se ndoshta ekzistonte ende, por zhgenjimi e kish mbështjellë në pelerinën e saj të bardhe të nusërisë të qendisurë me fije të arta dhe të ftohtë si dëbora, duke e larguar cdo moment larg e me larg ëndrrës, shpresës ,dashurisë se saj të parë dhe të fundit. Tasni ish shumë vonë, ëndërra ish treturë bashk me te edhe bukuria dhe dashuria për të mbetur të paprekura dhe të realizuara e te lumtura vetëm në atë kohë të paharruar, kur kishin qenë bashk. E ndjente zërin ta tradhëtonte, e ndjente shpirtin ta ngacmonte, por në dashurinë e tij kish humbur jetën, bukurinë dhe brishtësin e saj dhe vetem për te vuante. Por, jo më nuk mund të shkelte përseri në ate rrugë të errët, ku dikur kish humbur shpresen, rrugë të tjera e prisnin, rruga të pashkelura, rrugë që duhej ti zbulonte por kësaj radhe e vetme, i kerkoi ndjesë duke i ledhatur edhe njëherë për herë të fundit dorën dhe u largua duke mos e kthyer me kokën mbrapa...
Një shi i lehtë filloi të binte papritur duke iu bashkuar lotëve të saj, e duke krijuar një ylber të bukur në skaj buzëqeshi me vete dhe në ato momente e dinte që kish arritur ti jepte fund një kujtimi te bukur nga brengat dhe pyetjet ?
Po sikur!
Ndoshta !
Tashmë ishe e lirë...
UNË E KAM NJË EMËR!
Loti me djeg në sy dhe dhimbja më është berë si lak ne gryke qeë duket sikur nga casti në cast do të më bejë pre të krahëve të vdekjes...
Vec pak momente më parë të më shikonit isha një fëmijë i qeshur, i lumtur ku kisha gjithcka që një fëmijë gëzon dhe dëshiron të ketë, një familje, një nënë, një at. Tani, tani ah c`tu tregoj! Unë nuk po mundem të shprehë, por po lë rënkimin tim të tregoj gjithcka...
Nënë te lutem!
Nënë më fol! Të lutem më thuaj dicka! Jam unë! Jam unë foshnja yte!
Çfarë po ndodhë me ty vall?
Po ajo rrinte e heshtur ...
Një pike loti i rrodhi prej syrit ashtu sic ish, dhe në ato momente mori frymë thellë dhe njëherë për herë të fundit. Aty u ndan edhe udhët tona...
Ajo u drejtua drejt qiellit. Unë! Unë që prej atij casti, ehhhhhh!!!
Dallgët e jetës do të më përplasnin furishëm në shkëmbinjtë më të thepisur të dhimbjës.Do i lutesha jetes ! Do i lutesha e pergjërohesha pa pushim! Po ajo do zgërdhihej pa mëshirë para syve të mi dhe në ato momente tek shikoja sesi ajo tallej me mua, do te ndjeja hallkat dhe zinxhirët e dhimbjeve, te brengave, të lotëve që do më lidhnin duart, këmbët, zemrën, ekzistencën time. Merrma dritën e syve i thashë, vec më jep një shanc të dytë, merrmi ëndërrat gjithcka që dëshiron , vetëm të lutëm mba dorën! Po ajo ende vazhdonte të zgërdhihej dhe duke më hedhur një shikim terë përbuzje do të më shtynte tutje në rrugën e madhe, të mbipopulluar nga egoizmi , euforia në një vend të quajtur "Bota mëkatare". Fjalët e fundit që do të thot do të më drithëronin mishin, ishin si cifla akulli, mjaft c'njerezore,
"Pac fat jetime se vërtet për të do të kesh nevojë"...
Jetime!
Mos vec jetime mos!
Mos me tag ketë emër!
Nuk është e drejtë, nuk e meritojë!
Jam ende e parritur! Por tek do të ngrija kryet ta përgjëroja edhe një herë duke përballuar ate shikim tinzar, do të kuptoja që kisha mbetur vetem.....Mora një herë frymë thellë dhe sic isha ashtu e rrëzuar për tokë bëra të ngrihem por pa arritur të cohem mirë,u gjenda përseri në gjunjë ...
Bota e madhe që shpejtonte hapat me kishte shtyrë përseri duke mos më vën re, lotët me mblidheshin në grykë e për një cast desha të mbyll sytë e te shkoja, por vdekja nuk desh të më pranonte, për një cast mendova nënën, në mendje më erdhi si rrufe loti i saj. Ajo e dinte që më kishte lën pa krahë ,dhe unë tani duhej të bëhesha më e fortë se kurrë për të mos e zhgenjyer.A jo nuk do të dëshironte të më shikonte kurrë mua kështu...
Fshij lotët prej syve, shtrëngoj fort dhimbjen në gji dhe ngrihem në kembë, jeta nuk ka për të më bërë kurrë mua skllave të saj, unë nuk do të jem kurrë një tjetër jetim në listën e saj të zezë te të pafatëve. Unë kam një emër ....
Unë ekzistoj, dhe askush nuk do të më ndal në këtë botë.
Jo, jeta! Jo, egoizmi i botës! Jo askush!
Nuk gjunjëzon dot një fëmijë të rritur pa nënë!
Jo askush nuk e tretë ëndërren!
Se unë! Unë jetoj!..
Jetoj për ti treguar jetës se ajo më la sakat, por unë do të mësoj të ec edhe me paterica !
Jo vetëm për vetën time po për cdo fëmijë në botë që ajo mendon se e ka bërë skllav të dhimbjes që i ka dhuruar...
Ne jetojmë dhe kemi një emër.
Ne jemi të pafat por kurrë nuk jemi jetim...
DITARI I NJË MERGIMTARI
Buza e venitur me pikon, syri i pelotur dridhet nen qerpik si flaka e qiririt,nje rrudhe me ka pershkruar ballin,ne zemer malli me ka bere robin te dhimbjes pa kufi. A thua ne kete bote paskam lindur per te vuajtur ?
A thua kam lindur per te jetuar nen hijen e nje bukurie qe te mashtron me pasqyra te shndrritshme?
A thua valle vuajtje eshte emri im i dyte?
Endrrat me jane shuar si yjet dhe hena ne kete qiell gri qe vajton me pika bresheri,me jane tretur sic eshte tretur kaltersia e ketij qielli qe ka harruar te buzeqesh me syte e diellit per shekuj me radhe,po vec i ngrysur te shikon me pikellim e meshire ...! Ndodh ndonjehere qe shpresa me rrjedh si ujvara, si ai uji i ftohte qe rrjedh prej malit,se dite me te bukura do te vine, se ndoshta dhe ketu dielli do te lind nje mengjez edhe per mua,po ndonjehere ndjej veten time te shuhet ,ndjej fuqite te me lene,nuk e kuptoj jam duke u dorezuar ne momentet e fundit? Tani? Tani kur me ne fund jam duke para nje rreze drite ne fund te ketij tuneli te pafund!Hedh syte jashte dritares shoh gjethet e pemeve qe levizin me eren ,per cudi eshte pranvere,ne vendin tim dielli nxeh me rreze te nxehta, te brishta .....ketu i ftohti ka ngrire momentin, castet, jeten. Eh bote e madhe qe me genjeve me drita shumengjyreshe, me bukuri fallco te nje perralle te mahnitshme qe nuk ka ekzistuar kurre,ndaj dhe sot ne nje moment nostalgjie mora ne dore penen e thjeshte per te shkruar dhe treguar ndjenjen e cdo emigranti ne kurbet, per cdo enderr te pa realizuar, per nje mall qe nuk shuhet dot me nje dite, me nje jave, me nje muaj, per nje pamundesi per te shkuar kur duhej te shkoje .....Zogjte e zinj po vijne verdalle ne qiellin e zymte, shume shpejt shiu do filloi te bijere furishem duke lagur gjithcka, por jo mendimet e hedhura ne kete leter, ato do te mbeten te pa tretura neper shekuj,pluhuri do ti mbuloje fjalet e kujtimet e ketij blloku, sepse bota kurre nuk ka dashur te dije te verteten, gjithmone ka ekzituar per fjalet boshe, duke jetuar nje genjeshter ne heshtje duke cjerre veten me thonjte e dhimbjes, ky ditare do te hesht derisa te vije nje dite dikush do ta marre ne dore kete shenim qe do te jete i zverdhur si gjethet e pemeve ne vjeshte, do e lexoj me vemendje dhe do ta shperndaj kete dhimbje kurbeti, per te gjithe shqiptaret qe do te mendohen dy here perpara se te gezojne kur duhet te qajne, se me ne fund do te largohen nga shqiperia, duke menduar se do te realizojne endrrat neper bote, ato endrra jane boshe, toka e premtuar eshte nje toke dhimbjesh, vuajtjesh, malli....ku syri te shndrrohet ne nje oqean pa kufij lotesh e ne mendje si cekan te rrahin mendimet e babait qe ke lene mbrapa ..."Ti po gëzon se po shkon po kur do te kthehesh përseri mbrapa vallë" ?
A do te me gjesh mua gjalle kur te kthehesh ?????????
Po cili plumb vret me shume se keto fjale!
A ka jete qe te me tregoje !!!!!!!!!!!
Ku eshte shpresa ? Ku eshte endrra ?
Ku shpresa ku?????????
NJË HISTORI DASHURIE
Duke i hedhur edhe njëherë vetës një sy në pasqyrë të dyja shoqet u buzëqeshën ëmbël parukiereve të tyre, ishte një ditë e bukurë dhe e vecantë korrik jo vetëm për Anin dhe Nikolen por edhe për të gjithë maturantët e tjere, ishte pikërisht mbremja e maturës.
U than edhe njëherë faleminderit mikeve te tyre dhe te dyja shoqet dolen për të bërë vetëm një copë rrugë bashk dhe më pas për tu ndarë dhe takuar përsëri në mbrëmje. Vapa ishte e tmerrshme. Ani shpejtoi hapat për të shkuar sa më shpejt në shtëpi, tek dera e priti e motra, duke i dhuruar një buzeqeshje dhe duke i thenë se sa bukur dukej sa shumë kishte ndryshuar,
për tu pasuar më pas nga fjalet e babait qe duke berë shaka i tha se mos ndoshta kjo vajzë kish ndryshuar derën, e vereteta ish që ish hera e pare per Anin qe lyhej e rregullohej, e rritur ne nje familje te tjeshte dhe me norma e tradita bashke me grupin e saj te shoqerise ishin me te thjeshta se vajzat e tjera,ndenjti pak ne guzhinen e ndenjtjes me familjen dhe duke kerkuar ndjese u largua per ne dhomen e saj,u ul tek kolltuku buze dritares dhe duke marr ditarin e saj ne dore filloi perseri te shkruante ,here pas here veshtrimin e hidhte jashte dritares ,derisa nje momente tek ish duke u freskuar ne te syte i pane nje nejri qe me thene te drejten nuk do te kishte dashur ta shikonte , ish nje ish shoku i saj i ngushte ,them ish se kohet e fundit per cudi shume ishin larguar edhe pse te rritur bashke qe femije ,as vete nuk e kish kuptuar arsyen,beri te futej brenda por ish teper vone tashme ai e kish dhe ish duke e pershendetur ,i d huroi nje buzeqeshje dhe u largua brenda.Mbremja do te vinte shpejt ,ne oren 7 kushuriri i saj u dha tek dera ,u pershendet duke i dhuruar nje puthje ne faqe dhe duke u uruar te gjitheve nje mbremje sa me te kendshme dolen,perjashta te gjithe njerezit e shikon te cuditur duke e pergezuar dhe uruar nje mbremje sa me te kendshme ,i hipen makines dhe te dy bashke me Dritanin u nis drejt resorantit,ne mbremje u takua me shoqerine e saj ,tek sa Dritani u largua tek miqte dhe miket e tij ,deri na ato momente ndihej shume e lumtur dhe e qete syte si kishin pare ende Arberin dhe kjo e qetesonte,dalengadale te gjithe maturantet morren rrugen drejt resorantit ku edhe embelk degjoheshin tingujte e bukur te muzikes qe orkestra po luante ,jo shume do te vononte dhe shoqeria do te ngrihej per te kercyer midis te tjereve edhe Nikol,qe iu lut mikes se saj te ngrihej por ajo iu justifikua duke i premtuar ne vallen tjeter do te cohej patjeter,e mbetur vetem ne tavoline po admironte shoqerine e saj tek bukur hidhnin vallen nen tingujte e embel te kengeve tona popullore,ndenjti dhe pak minuta dhe ne ato momente syte i zuni Arberin qe ish duke veshtruar drejt tavolines se saj,uli koken dhe duke sikur nuk e kish pare u ngrit nga tavolina dhe doli perjashta ne ballkonin e lokalit ,nje puhize e lehte i rrinte fytyren dhe e veshur me nje fustan te hapur ndjeu trupin ti rrenqethej edhe pse ish korrik,vendosi duart rreth kraheve te saj ,dhe duke hedhur syte nga qielli ne zemer ndjeu nje cast bukurie,duke perhumbur ne momentin,per tu kthyer perseri ne realitet nga nje ze i njohur ,"Nje nate perrallore "ai tha duke hequr xhaketen e tij dhe duke ia hedhur kraheve Anit,ajo ktheu koken dhe kur pa Arberin ndjeu te skuqej ne fytyre,Persh.Ani ai foli,ajo heshti dhe vec pak sekonda me vone i ktheu pershendetjen mbrapa,per cudi as vete nuk e dinte se ndjej keshtu para tij fjalet dukeshin sikur ishin te teperta sikur nuk kishin me cfare te bisedonin bashke,ndenjti dhe disa minuta ne heshtje derisa Arberi do ta thyente perseri heshtjen duke folur i pari,Ani besoj se edhe ti e ke kuptuar qe kohet e fundit ne te dy jemi larguar ,jemi bere me shume se te huaj, po ajo e nderpreu dhe ende nuk e kam kuptuar arsyen perse, ajo shprehu, ai e mori perseri fjalen duk i thene: Nuk do te doja te te prishja mbremjen sot pasi kjo eshte dita jote, une e di se cdo te thote maturante pasi e kam provuar dhe vete vec 1 vit me pare,dhe sot jam vetem mysafire,por mendoj se do te iste me e drejte qe ti ta dije,"Une jam larguar se dicka kam filluar te ndiej per ty" ,dicka qe i tejkalon kufijte e miqesise dhe te shoqerise qe ne te dy kemi pasur bashke,ajo uli koken dhe ndjeu nje pike loti ti lagte syte ,me zerin qe i dridhej nuk mundi te thosh as nje fjale te plote vec por....dhe heshti,me lot ne sy i kerkoi falje dhe u largua,kur hyri brenda fshiu lotet prej syve dhe ju afrua Dritanit kushuririt te saj duke i thene se deshte te kercenin ,dolen ne vallezim dhe here pas here ndjente veten te lotonte, Dritani i shqetesuar e pyeste cfare kish ndodhur por ajo ne heshtje i thoshe vec qe ish e merzitur qe kjo do te ishte nata e fundit e jetes pa preokupime,ate mbremje nuk ia zune me syte Arberin duke i ngelur keshtu edhe xhaketa qe ai i kish dhene me pare ne ballkon,mgjth vendosi te harronte gjithcka per momentin dhe te argetohej sa te kish mundesi se ndoshta qe diten tjeter do te fillonte studimet per konkurim ,ajo nate e bukur u duk sikur u tret ne caste,kur mengjezi zbardhi te gjithe u perqafuan me nejri tjetrin dhe duke u uruar suksese te gjitheve u ndane duke i lene aty ne ate piste vallzimi gezimet dhe lumturite e jetes adoleshente pa halle e pa prekupime,u kthye ne shtepi veten e ndjente te rraskiptur ra ne gjume dhe nuk u ngrit deri ne mbremje vone ,syte i rane mbi xhaketen e vendosur ne karrige mendja i shkoi tek fjalet e Arberit,u rrotullua dhe njehre ne krevat dhe u ngrit zgjati doren tek komodina dhe mori librat u hodhi njehere sy duke marre fryme thelle, i mbajti per pak kohe duke i veshtruar,por ende nuk mund te fillonte pa mbaruar dhe pune me Arberin per ti shpene xhaketen,u shtri perseri dhe nuk u cua deri ne mengjes.Me te gedhire dita lajmeroi familjen se do te kthehej shume shpejt dhe me xhaketen e Arberit doli per tu drejtuar drejt shtepise se tij,i ra ziles se deres dhe me zemren qe i dridhej lutej qe te mos i dilte Arberi....deren e hapi motra e tij e vogel qe e njihte Anin shume mire dhe e desh shume pasi edhe Ani pergjerohej per vajzen e vogel,duke e puthur lehte ne faqe e pyeti nese ish dikush ne shtepi,vajza therriti nenen ,qe jo shume vonoi, Ani e pershendeti dhe i tregoi per xhaketen e Arberit, dhe se s i nuk kish pasur mundesi tia rkthente ate nate,ajo e falenderoi dhe njehere dhe u largua....pas dreke hyri perseri ne dhomen e saj dhe u ul ne tryezen e studimeve hapi librat dhe filloi te studioi,vapa e madhe e bente shume te veshtire studimin gjate drekes ndaj dhe vendosi te studionte naten dhe ne mengjes heret,deri sa te shtrengonte vapa e madhe,ditet kalonin nji nga nji dhe gjate gjithe kesaj kohe nuk kish pare a degjuar prej Arberit,po jo shume kohe do te kalonin dy dite perpara konkurimit i hodhi dhe nje veshtrim per here te fundit, librave te saj dhe i mbylli, ate mbasdite vendosi ta kalonte me Nikolen, duke shkuar diku per tu ulur per nje akullore,fati do ta bente qe ne nje tavoline me tutje do te gjendej Arberi me nje shok te tij,u pershendeten ngadale dhe sa te dyja shoqet bene te uleshin ai iu lut ti nderonin me kenaqesine e tyre tek tavolina qe ishin ata, Ani nuk desh dhe me njemije e nje menyra u mundua te shfajtesohej por pa pasur dhe shume fat,muhabetet do te vertiteshin rreth studimeve e konkurimit te saj pasi Arberi vete studionte jashte shqiperie,derisa nje moment Nikol dhe shoku i Arberit kerkuan ndjese duke u larguar, te mbetur perseri te dy edhe Ani u perpoq te largohej po tek beri te ngrihej ndjeu doren Earberit ta ndalte duke i thene se ata kishin ende shume gjera per te biseduar,ai i tregonte se nuk mund ta kuptonte me jeten pa te,se e donte ,dhe kish kohe qe e ruante perbrenda kete vuajtje vetem per ti dhene edhe asaj me shume kohe te arrinte moshen e duhur, ajo e degjonte ne heshtje dhe lotonte, si valle ai nuk e kuptonte qe dashuria e tyre ne qytet kaq te vogel nuk do te mbijetonte dot as edhe nje moment, por ai ia fshiu lotet lehte prej fytyre dhe e puthi lehte ne dore, dhe duke i buzeqeshur i premtoi se gjithcka do te behej si jo me mire me ,mbremja ra mbi qytet ndaj dhe te dy se bashku diku te fshehur ne hijen e nates dolen per dore nga lokali drejt shtepise se Anit, në hyrje te tij ai e puthi lehte ne balle dhe i uroi naten e mire .....
U ngrit ne mengjes u hodhi nje dore uje fytyres dhe hyri ne dhomen e ndenjes, nëna me babane kish ikur ne pune dhe mbi tryese kishin lene nje shenim per Anin duke i uruar nje dite sa me te qete dhe suksese ne fillimin e studimeve te saj per konkurim, sytë iu mbushen me lot, u ul te hante dicka por ndjeu qe nuk kish uri, perpara se te ulej kish edhe nje pune tjeter qe duhej te mbaronte, ne dollapin e saj kish ende xhaketen e Arberit,u ngrit me nxitin u ndrrua dhe duke rrembyer xhaketen nga varsja shtyu deren dhe doli duke u drejtuar drejt apartamentit te Arberit qe nuk ish vec disa metra larg apartamentit te saj...gjate gjithe rruges vetem lutej qe dikush tjeter ta hapte deren jo ai nuk ish ne gjendje ta perballonte edhe njehere biseden qe kishin pasur bashke jo per momentin te pakten.Te dera i ra ziles dhe priti,pas pak sekondash dera u hap dhe perpara i doli motra e vogel e Arberit qe Ani e donte me shpirt,dhe ajo Anin gjithashtu, u ul ngadale e puthi ne faqe dhe e pyeti nese nena ish ne shtepi, vajza e vogel i therriti nenes dhe u largua ,pas pak nena e Arberit doli tek dera e puthi Anin ngadale dhe i ofroi te vinte brenda por ajo i s hpjegoi se nuk kish shume kohe, ate mengjes duhej te kish filluar studimet, por nuk kish pasur mundesi te shikonte me Arberin ne mbremje dhe i kish mbetur edhe xhaketa e tij,nena e Arberit i tha se ai i kish thene qe Ani ishte bere me e bukur se vete yjet qe kishin qene ate nate ajo buzeqeshi dhe duke i kerkuar edhe njehere ndjese dhe falenderuar u largua. Me te mebrritur ne shtepi u fut ne dhomen e saj dhe nuk doli deri ne mbremje vone vetem per te marre dicka per te ngrene, vapa e kish torturuar gjithe diten ndaj dhe vendosi qe ditat e tjera te ngrihej heret ne mengjes, te studionte derisa vapa e madhe te shtrengonte dhe me pas te shtrihej te qetesohej derisa te freskohej dhe te rrinte perseri per te s tudiuar deri naten vonedhe ashtu beri, ditet fluturuan pa u ndier dhe dy dite perpara konkurimit u hodhi edhe njehere nje sy per here te fundit librave dhe i mbylli per te pasur mundesi per tu qetesuar per konkurim, ate mbasdite vendosi te dilte me Eglen dhe ashtu ben, shoqa e saj e thirri dhe te dyja dolen per ne lokalin e qete dhe te preferuar nga te rinjte, per te kaluar nje fare kohe te qete nga streset e librave dhe konkurimit. Kur hyne ne lokal ne tavolinen tjeter vune re Arberin me nje shokun e tij qe iu luten ti nderoni duke u ulur ne te njejeten tavoline me ta, duke mos pasur mundesi per te mos pranuar u ulen, gjithe pasditen Egla gjeti nje shok te ri qe kishin shume mendime te njejta tek shoku i Arberit ndersa Ani dhe Arberi shkembyen vec disa fjalë rreth studimeve te tij jashte dhe konkurimit te saj, deisa nje moment Egla kerkoi ndjese se do largohej dhe kur Ani u cua ajo i tha qe nuk kish problem se Iliri do ta shoqeronte per ne shtepi, pas pak kishin mbetur vetem ,duke mos ditur se si te reagonte veshtrimin e hodhi duke ne nje tavoline tjeter ku sihin nje tjeter cift i dashuruar, duke i pare te dy te buzeqeshen, Arbri e kapi per dore dhe ajo uli koken,ne ato momente dashuria e kish mbeshtjelle ne krahet e saj te brishte dhe kjo ne padjallezine e saj ndihej e pa fuqishme, edhe pse nuk mundi pa i thene Arberit qe kish shume frike, ne kete qytet te vogel ku ata jetonin dashuria e tyre do te ish e pamundur,por ai e kish marre ne krahet e tij dhe e puthte lehte ne koke duke i shprehur Une te dua Ani dhe vec vdkja do te me ndaj nga ty....
Te kapur per dore te dy te dashuruarit morren rrugen drejt s htepise mbremja kish mbuluar rruget boshe te qytetit te vogel, ne hyrje te pallatit e puthi ngadale ne balle dhe e veshtroi më sy deri sa ajo hyri ne shtepi, duke pritur poshte dritares, ajo e pershendeti edhe njehere dhe u fut brenda...
Ne mengjes u ngrit duke u ndier edhe e stresuar per konkurimin e dites se neserme edhe e lumtur se tashme kish dashurine e Arberit, paraditen e kaloi ne shtepi, ndersa ne mbasdite doli te takohej perseri me Arberin, kur ish me te bota i dukej ndryshe dukej sikur e gjithe frika dhe stresi qe kish i zhdukeshin si me magji, perpara se te ndaheshin ai i tha se e priste me padurim sa ajo te kthehej me nje fitore te padiskutuar pikerisht ne degen qe ajo enderronte dhe deshironte me shume juridikun, ne te njejeten dege ku edhe Arberi po kryente studimet ...Përpara se te binte vuri oren ne zile dhe i hodhi edhe nje sy cantes se dores qe do merrte, fiku driten e gjumit dhe ra ne gjume. Zilja e ores e ngriti nga gjumi kur u cua pa se nena me babane ishin ngritur me heret dhe ishin duke pire kafen, u percolle me nene dhe bashke me babane dolen dhe morren rrugen drejt stacionit te autobuzit, ndjeu te dridhej nga te ftohtit ndoshta ish vec stresi i konkurimit, qe mezi priste ta kalonte, ne fakultet ne oborrin e tij te madh qendronin me mijra studente bashke me prindrit qe si edhe vete ajo prisnin tu therritej emri dhe te drejtoheshin drejt auditorit. Nuk do te vononte shume dhe emri i saj u thirrë, perqafoi babane dhe u drejtua drejt dyerve te medha e te renda te fakultetit, u drejtua ne korridorin e gjate qe te conte ne auditor, dhe më te hyre ne te rrembeu testin dhe konkurimi filloi, hapi testin i hodhi nje sy te gjitha pyetjeve dhe filloi te shkruante here pas here pushonte duke menduar, dhe më ne fund pas 3 oresh e gjysem i hodhi edhe njeher nje sy per here te fundit testit dhe e dorezoi. Kur doli perjashta syte i zune babane iu hodh ne qafe dhe duke i tregua gjithcka te dy morren perseri rrugen drejt stacionit te autobuzit, pasi pergjigjet nuk dilnin vec pas tre ditesh... Kur u kthye ne s htepi nuk pati mundesi te takohej më Arberin vetem sa u pershendeten ne mbremje dhe e lan per tu takuar ditën tjeter, dhe keshtu u be tere diten mendjen e kish tek konkurimi edhe kur ish me Arberin nuk i thossh gje tjeter vec sa frike kish nese do te fitonte dot, ditën e tretë nente deres pa nje zarf me vulen e shkolles e mori nder duart qe i dridheshin dhe me syte me lot e zemren qe i dridhej e hapi dhe pa se kish fituar, e gezuar filloi te ulerinte lajmeroi nenen dhe babane ne telefon dhe mezi priste ti thoshe dhe te dashurit te saj qe tashme do te ishin edhe koleg...
Ditet e fundit perpara se te nisnin edhe shkollen i kaluan se bashku duke bere edhe kujdes mos bini ne sy por ne te njejten kohe edhe duke kaluar sa më shume kohe menjeri tjetrin...
Edhe dita e ndarjes afroi diten tjeter te dy te dashuruarit do te merrnin rrugen Ani per here te pare ndersa Arberi per te vazhduar ne vit te dyte, më lot ne sy u percollen ne mbremje dhe perpara se te ndaheshin Arberi i vuri ne qafe Anit nje varse më zemer më inicialet e tyre gedhendur, më lot ne sy u puthen per te paren here dhe ne ato momente do te kishin dashur te mos ndaheshin kurre...
Ne mengjes ai mori avionin ajo duke lene qytetin pas udhetonte ne makinen e vogel qe zhdukej ne rrugen e gjate drejt dyerve te jetes se re..,
Më te mebrritur ne konvikt mori celesin dhe u ngjit per tek dhoma e saj, hapi deren dhe pa se ish e para, vendosi valixhet ne nje cep te dhomes prane dollapit te saj dhe u shtri mbi krevat, jo shumë do te vononte dhe edhe nje vajze tjeter do te vinte, ajo do te ishte edhe shoqa e saj e dhomes, u takuan duke u prezantuar dhe filluan te tregonin gjithcka per jeten dhe kurset e tyre, ne mbremje vendosi te merrte familjen dhe bashke me ta edhe Arberin ne telefon dhe ashtu beri, foli per nje kohe te gjate me nenen dhe babain duke i treguar gjithcka dhe me pas foli edhe me Arberin derisa ndjeu qe gjumi po i mbyllte qepallat. Diten tjeter u zgjua ne mengjes u be gati dhe nisi rrugen drejt fakultetit...
në oborrin e madh pa grupe grupe studentesh, vazhdoi rrugen dhe duke u futur brenda u nis drejt auditorit ku do te njihej edhe per here te pare më shoqerin e saj te re te kursit...
atje u prezantuan me njeri tjetrin dhe ju shume do te vononte kur te gjitha pyetjet qe kishin mbi leksionet ato qe kishin degjuar do te merrnin po te njejten pergjigje te mendoje te mbaje leksione per 90 minuta ish nje temerr i vertet, dita e pare kaloi mirë, me pak lodhje dhe stres per te shkruar sa me shume shenime por perseri ishte ende fillimi, u kthye ne dhome beri dicka per te ngrene dhe u ul per tu qetesuar, ne mbremje Arberi e mori perseri dhe folen deri vone, duke i treguar njeri tjetrit sesa shume i mungonin, keshtu ditet ne fakultet e konvikt kalonin pa u ndier, diku dilte me shoqerine ,diku ulej e lexonte leksionet per seminaret qe zhvillonin.Ditet ja lini vendin javeve ,javet ia lane vendin muajve, festat e 28 dhe 29 nëntorit erdhen por ajo nuk pati mundesi te shkonte ne shtepi,ndaj dhe me padurim priste pushimet e dhjetorit.
Dhjetori erdhi më shi e bore, përpara se kursi te merrte pushimet bene nje mbremje te madhe dhe duke i uruar njeri tjetrit pushime te mbara u shperndane per të mbledhur perseri pas vitit te ri per provimet dhe sezonin e pare. Ditën tjeter u ngrit perpara se te binte edhe alarmi i ores e shtypi te mos shqetesonte shoqen dhe u ngrit pa u ndier, u be gati vendosi mbi tryeze nje kartoline dhe nje dhurate per shoqen e dhomes dhe duke mbyllur deren ngadale zbriti, per te shkuar tek autobuzat. Rruga ju duk shume e gjate dhe e lodhshme a noshta ish edhe fakti qe malli e kih marre shume dhe mezi priste te takonte te gjithe... Tek stacioni e priste babai sa e pa i leshoi valihet ne toke dhe iu hodh më mall ne krahe sa ia kish ndier mungesen, te dy se bashku duke biseduar e pyetur per gjithcka morren rrugen drejt shtepise, ne shtepi nena e priste ne dritare e takoi më mall dhe nuk pushonin dot se foluri, pas dreke u kerkoi prinderve ndjese dhe u largua per ne dhomen e saj, sa hapi deren syte iu mbushen me lot, mbi krevat qendronte arushi i saj i vogel qe kish pasur qe femij, mbi komodine romani i fundit qe kish lexuar, sa e sa kujtime qe kish, u shtri mbi krevat dhe e lodhur e zuri gjumi. Ne mbremje foli perseri më Arberin qe e la më dije se do te vinte diten e neserme, dhe qe mezi priste ta shtrengonte ne krahet e tij. Ne mengjez ne shtepi i erdhi shoqa e saj e ngushte Egla te dyja miket folen per kohen e tyre ne shkolle miqesite qe kishin krijuar dhe gjithcka, dhe mbi te gjitha Egla kish edhe nje lajm tjeter, Dritani dhe ajo do te shpallnin fejesen, diten e vitit te ri, duke iu hedhur ne qafe dhe duke e uruar, vi tha se isjh shume e lumtur per te dy... ne pasdite doli dhe u takua me Arberin sa shume ia kish ndier mungesen ... kur ishin te dy koha kalonte kaq shpejt pa u ndier fare, dita e shenuar erdhi ne mbremje bashke me kushurinjte e saj kishin vendosur te dilnin tek sheshi, ne kete menyre do te kishte mundesi te takohej edhe me te dashurin e saj, nene ndricimin e dritave shume ngjyreshe te fishekzjarreve te dy te dashuruarit nuk ndaheshin dot nga njeri tjetri, shkembyen puthjen e nderrimit te viteve dhe bashek me te edhe dhuratat qe i kishin blere nejri tjetrit, Ani i kish blere nje pulover, ndersa Arberi nje byrzylyk dore dhe nje arush te madh.Ne krahet e njeri tjetrit te dy te dashuruarit benin plane per jeten,se si do te ishin kolege se sa femije do te kishin dhe sesi do te jetonin perjete keshtu te lumtur ne cerdhen e tyre te dashurise.Koha kalonte ne kohen e shkolles ndaheshin ne kohen e pushimeve bashkoheshin perseri per te qene te lumtur me njeri tjetrin,Arberi mbaroi i pari studimet,dhe me rezultatet e shkelqyera qe pati edhe u emerua shpejt ne pune, per Anin jeta do te kishte edhe surpriza te tjera, gjate vitit te fundit ne shkolle familjes i kishin kerkuar doren e saj per martese dhe edhe pa djenin fare te saj e kishin premtuar, në mbarim te shkollës e lumtur si gjithmonë e dhe pse Arbërin nuk e kish ne qytet e kish ne specializim përseri mezi priste te takoheshin dhe me ne fund të shpallnin fejesen,por kur u kthye tjeter realitet e priti ,ne shtepi gjeti nje te panjohur qe i kish ardhur per ta takuar,e habitur priste te mesonte se cfare po ndodhte dhe kur familja i tregoi nuk pranoi por tashme gjithcka ishte vendosur ......me lot në sy e vajtoi jetën, u perpoq te fliste me Arbërin por ish e pamundur, derisa duke mos pasur asnje zgjidhje tjeter pranoi realitetin e jetes. Kur Arberi u kthye fjalet qe ajo ish fejuar i kishin vajtur perpara se ajo ti tregonte vete gjithcka per te gjetur edhe nje zgjidhje... kur ajo i kërkoi ti fliste ai nuk pranoi, disa muaj kaluan dhe nje dite te bukur pranvere më lot ne sy hodhi edhe njëhere sytë mbi fustanin qe qendronte mbi krevat, e berë nuse me lotët që i mblidhin ne mjeker edhe njehere iu lut zotit ta ndihmonte, ti jepte mundësine te fliste edhe njehere me Arberine, në dhome i erdhi Egla per fat te keq Arberi nuk kish pranuar ta takonte, duke e mbledhur ate pak force qe i kish mbetur u ngrit shkoi prane tavolines, rrembeu ditarin e saj dhe ia drejtoi Egles, i tha që ketë duhej tia jepte Arbërit vec tia linte dhe të mos i thosh asnje dicka tjeter, dhe ashtu beri, per tre dite priste me padurim se mos ndoshta ai do e kish lexuar dhe do ta kuptonte ne te ajo kish shkruar gjithcka, jeten e saj. Diten e diele ne mengjes Egla erdhi qe ne mengjes dhe e ndihmoi te behej gati, më fustanin e nuseris ne trup dhe më lotët që i digjnin në sy doli nga dhoma e saj për të pritur krushqit dhe burrin e saj që do të kalonte jeten. Duke qendruar prane dritares duke nuseruar here pas here hidhte syte drejt rrugës së dashurisë duke kërkuar nje shansë, një cast një moment...
koha erdhi për të shkuar babai e puthi në ball dhe duke e kapur për krahu e ndihmoi te zbriste ngadale, gjithe keta njerez qe duke buzeqeshur më egoizmin e tyre e pergezonin për fatin qe i kish rene ne nje qytet kaq te bukur ne nje qytet kaq te madh, dhe më nje njeri kaq te pasur, po a mos vall ky i panjohur i kish blerë jetën? Duke iu afruar taksis se saj i hodhi edhe njëherë sytë drejt dritarës së tij e pa në dritare, sytë iu mbushen më lot, buza i dridhej, sa do të deshte te fliste leshoi shamine e dorës në shesh dhe kur të gjithë u ulën për ta marr i foli më zerin e buzëve "Më fal" dhe uli kokën e fut ne makine ... më kot shpresonte më kot priste qe ai si i marrë do të vraponte pas makines se saj per ta ndalur per ti thene gjithe botes ajo ish e tij i perkiste vec tij askujt tjeter por më kot ...
Një pikë e fundit loti i ra mbi lulet qe mbante ne duar!
Që prej asaj dite per vite me radhe nuk e pa me Arberin, derisa një ditë te egër dimri kur shi binte furishem perballe nuk i doli askush tjeter vec ai... me lot ne sy nuk desh te ndalonte, por ai ju lut duke i thene te mos bente te njejtin gabim qe kish bere dhe ai vite me pare ... pranoi vetem per 5 minuta u ulen ne nje kafe dhe ai si gjithmone e morei fjalen i pari per tu shfajësuar, pasi ajo ish larguar kish vendosur ta lexonte ditarin dhe ish perpjekurta gjente por me kot... ai i thosh se ende kish shprese per te dy, se ai kurrë nuk kish pushuar së dashuri, se e dinte që edhe ajo nuk mund të dashuronte kurrë dike tjetër, ajo e dëgjonte me vemendje dhe me një dhimbje qe e shtrëngonte në gji për herë të parë u be më e fortë se jeta, dicka hoqi nga qafa ia hapi dorën e vendosi brenda dhe i tha vec pak fjalë, dikur ndoshta, dikur unë do te kisha dhenë edhe jetën deri në momentin!!! kur deri ne momentin kur ti më egoizmin tende më le te shkoja ....tashme per mua ti i perket te kaluares mundohu te gjesh njehere vetveten perpara se te kerkosh te gjesh dashurine, lamtumire Arber ....ajo u ngrit nga tavolina dhe me lotet ne sy dhe me dashurinë që ende ruante të paprekur në gji u zhduk nëpër shi...
