Rezart Palluqi: Kur bie shi, unë verbohem!

Kur bie shi unë verbohem. Sytë e mi arratisen nga zvagrat, irisët e tyre magjikë thithin papushim pikat e shiut, që biejnë në tokë, herë me vrull dhe herë me ngadalë.
-Auuuuuuuu, m’u verbua burri, au, ndihmë?- ulëriu gruaja herën e parë kur më pa, të ulur në divan, ashtu si një trung peme, me zgavrat e syve të boshatisura.
-Mos u panikos. Do kthehen, do kthehen sytë, o shpirt, sytë e mi kaf, sytë e mi të cilët u poqën si gështenja në prushin e zemrës tënde, do kthehen shumë shpejt. Me të mbaruar shiu, ato do vijnë të lagur deri në palcë prej lotëve të qiellit.
Ajo nuk besoi as edhe një fjalë që i thashë, por kërkoi numrin e urgjencës e alarmuar.
Zemër, zemër, jam këtu, mendtë i kam në vend. Prit, sa të pushojë shiu. Sytë do kthehen. Përfytyro mamanë tënde, dikur, që shkonte në krua me dy shtamba prej balte ndër sqetulla, i mbushte ato e kthehej mbas një gjysmë ore në shtëpi. Po kështu edhe sytë e mi! Ata kanë shkuar të furnizohen me lotët e qiellit, të pajisura me esenca shumëngjyrëshe. Por jo vetëm kaq. Retë kur ulen, nuk e mbushin barkun vetëm me ujin e deteve dhe liqeneve, por edhe lotët e patharë të syve të pabuzëqeshur, njerëzve të vrarë barbarisht në luftë, sytë e të cilëve humbitën dhjetëra pranvera të lulëzuara. E kupton, shpirt? Unë jam shkrimtar, dhe më duket humane, që lotët e fëmijve fytyrëpaqeshur, baballarëve dhe nënave të vrarë nga pushtetmbajtësit e ligë, t’i sjell në letërsi. Dhe kjo s’bëhet pa lotët e tyre të harruar, diku, në një luginë të errët. Duhet shpëtuar loti i tyre! Po, po, duhet tretur midis trupeve të vegjël të gërmave letrare, përndryshe ato lotë do i joshin retë e shkaktojnë dhjetë herë më shumë shi nën tokë, dhe ai, shiu i kuq, do të na njollosë teshat e lara, thyejë petalet trëndafilëve.

Ajo u qetësua pak, por jo plotësisht.
Gjuhën tënde poetike s’e marr vesh. Të puthurat po!
Kërkoi menjëherë në Google, fjalën sy, dhe zbuloi aty sëmundjen Daltonizëm.
-Ti vuan nga Daltonizmi- tha ajo e pikëlluar.
Më shpjegoi se kjo lloj sëmundje karakterizohej nga humbja e ngjyrave në irisët e syve. Ngjyrat nuk depërtonin siç duhej në retinat dhe muskujt e syve.
Daullet e veshit më thanë se bubullimat pushuan. Edhe frushullima ose çukçuket romantike të pikave të shiut në çatinë e llamarintë të bodrumit, nuk u dëgjuan më. Sytë e mi këtë herë fluturuan mbi fytyrat e mykura të viktimave të luftës siriane. Mbasi u zhytën në pjatat e syve të tyre të lotuar, i pinë lotët me etje. Në vazhdim, u thithën prej reve gjigande, u përzien si kokrrat e ullirit në qypin me ujë të kriposur qiellor dhe ranë me shpejtësi të fortë në pellgun e vogël të kopshtit tim. Gruaja, me t’i parë sytë e mi të përplasen në barkun e pellgut si kokrra kumbulle të tejpjekura, përplasja e të cilave krijoi dy vrima të përkohëshme në gjirin ujor të pellgut, rivuri ulërimat.
-Shpirt, shpirt, u kthyen sytë. O zot, o zot, ejani këtu o sy të dashur, që ju kam ëndërruar dhe buzëqeshur me mijëra herë- u lut ajo me zë përgjërues.
Sytë sipas gruas time,-sepse unë s’shihja gjë prej gjëje-, lundruan për ca sekonda të hutuar në pellgun e ujit. Me ta marrë veten dhe fituar orientimin e plotë horizontal, u futën më në fund me shpejtësi në zgavrat e syve të mi.
Gruaja deshi t’i puthte ato menjëherë, t’i falenderonte që e gjetën rrugën dhe më kthyen dritën e shikimit, por buzët i frenoi në sekondat e fundit, jo më shumë se dy centimetra para tyre.
-Nuk po m’i puth?
-Oh, dua t’i puth, po o poeti im leshko, dua të t’i puth gjithë natën, por kur mendoj se ato kanë pirë lotët e syve të vdekur, lotët e hidhur të
fytyrave të qara të grave dhe burrave sirianë, se si më duket? Kam merak, por edhe frikë. Ëëëëëë, sytë e vdekur me lotë të patharë. Uaaaa, sa i frikshëm që po bëhesh o shpirt?

Ndërsa gruaja ime me shpirt praktik dhe racional, i ktheu buzët mbrapsh,e nuk m’i puthi sytë, këta të fundit shpërthyen në lot. Qava, deri sa u ngopa. Prej tyre u arratisën 4560 lotë, po aq sa gërmat që ka ky tregim.
Sapo lotët u derdhën në fushën e bekuar të letërsisë, buzëqesha fort dhe shfrenueshëm. Gruaja ime opurtuniste, e pa dhe ma puthi të tërë fytyrën e këndellur.
-Mbaje fytyrën drejt diellit- sepse atëherë do të thahen të gjithë lotët e frikshëm që ndodhën në bebet e syve tuaj- më këshilloi ajo.
-Mos u bëj merak, zemër, sepse të gjjithë lotët, që të 4560-ët, aq sa gërmat e këtij shkrimi, u derdhën në letër.
Tani m’i puth sytë, sepse aty gjen lotët e mi, kripën e të cilëve e njeh, dhe të shijon në gjuhën tënde prej thëllëze, si shëllira më e mjaltë e botës.
-Më në fund ajo m’i puthi sytë, butë dhe shumë gjatë.
Dhe mos u tremb herën tjetër? E di ti…? Me të rënë prap shi, sytë e mi do të shtegtojnë larg, nën një qiell tjetër, poshtë të cilit presin me miliona sy të mbytur në lot të tradhtuar. Ato duhen shpëtuar, thithur e derdhur në çisternën e letërsisë: “oqeani paqësor i miliona syve të tradhtuar”.

Ajo filloi të qajë me oi dhe zë. Duhet të largohemi nga Holanda. O zot, o zot, këtu bie shi orë e minutë dhe ti do jeshë më shumë i verbër se sa me sy.
- Ose do ikim nga Holanda, ose unë të ndava- më kërcënoi ajo me fytyrë të përlotur që u tretën në fytyrën e saj lëkurëtrashë dhe morën formën e një bisku të ngushtë lajthie…
-Këndej e tutje do mbaj syze të zeza- e ngushëllova unë.
-Ajo m’u përgjigj: qaj vetëm për fatkeqësitë e familjes tonë dhe jo hallet e botës- dhe doli jashtë për të shëtitur e vetme duke e mbyllur portën e shtëpisë egër…

Holandë, shtator, 2013